مطالعه تطبيقي برنامه هاي توسعه ايران و كره جنوبي در چهار دهه گذشته با تاكيد بر توسعه اقتصادي- سياسي

A Comparative Study of Iran's and South Korea's Development Programs over the Past Four Decades Emphasizing Economic-political Development

تحقيق حاضر با هدف« مطالعه تطبيقي برنامه‌هاي توسعه ايران و كره جنوبي با تاكيد بر توسعه اقتصادي – سياسي انجام شده است. چارچوب نظري تحقيق برگرفته از نظريات آمارتياسن ، شيلزوآدريان لفت ويچ است. مطابق با آراء نظري اين صاحبنظران بويژه لفت ويچ، دولت هاي توسعه گرا چند ويژگي دارند اعم از:1- نخبگان توسعه گرا 2-استقلال نسبي دولت 3-قدرت ديوان سالارانه 4-جامعه ضعيف مدني 5-بستر بين المللي. روش تحقيق تطبيقي – تاريخي انجام شده است و تكنيك مورد استفاده؛ فيش برداري و اسناد و آمارهاي موجود بوده است .يافته هاي پژوهش نشان دادند موانع و بازدارندگي ها در برنامه ها توسعه ايران عبارتند از نبود تعريف روش از توسعه برنامه،تعدد اهداف و انعطاف پذيري برنامه ها، نظام آماري و اطلاعات غير شفاف و ناكارآمد، برنامه هاي بلندپروازانه و غير واقعيف فقدان نگاه آينده شناسي در تدوين برنامه توسعه، مشخص نبودن اولويت ها،فقدان استراتژي توسعه صنعتي، عدم مشاركت در بخش خصوصي، است همچنين نتايج تحقيق حكايت از آن دارد كه در مسير توسعه كره جنوبي، توجه به زيرساخت‌هاي توسعه، اهميت دادن به آموزش و پرورش و تعليم نيروي كار، توجه به رابطه‌ صحيح بين دولت و بخش خصوصي، اصلاح سيستم پولي و مالي متناسب با توسعه، استراتژي تشويق و توسعه صادرات، در اولويت قرار داشته است. از سوي ديگر در كشور ايران، زمان بر بودن فرآيند بازگشت ثبات و آرامش به عرصه سياسي همواره مانعي بزرگ بر سر راه رشد و بالندگي و توسعه اقتصادي به حساب مي‌آيد. تغييرات مديريت سياسي و ايدئولوژيك و به عبارت جامع تر توسعه‌ سياسي در نحوه تعريف و اداره سيستم اقتصادي از قبيل جهش از اقتصاد خصوصي به دولتي نوسان‌هاي شديدي بر روند اقتصاد تحميل نموده است. به همين دليل در مقايسه دو كشور مورد مطالعه مي‌توان نتيجه گرفت كه ايران در روند توسعه اقتصادي- سياسي كاميابي مورد انتظار را نداشته است.

The present study aims at "comparative study of Iran-South Korea development programs over the past four decades with an emphasis on economic-political development using a comparative-historical research method. The theoretical framework is based on the views of Amartya Sen and Shils. The results of the research indicate that in the development of South Korea, attention to development infrastructure, the importance of education and training of the workforce, attention to the proper relationship between the government and the private sector, the reform of the monetary and financial system in accordance with development, the strategy of encouragement and export development has been a priority. On the other hand, in Iran, the timing of the process of restoring stability and peace to the political arena is always a major obstacle to economic growth. The changes in political and ideological management, such as the definition and management of the economic system, such as the leap from the private economy to the state, have imposed massive fluctuations on the economy. For this reason, comparing the two countries studied, it can be concluded that Iran did not succeed in the process of economic-political development. In Iran, despite certain conditions, especially after the Islamic Revolution, events such as the Iran-Iraq war; foreign pressures; the imposition of economic sanctions; the reduction of relations with foreign markets; and so on, appeared as barriers to development and caused Iran's failure in her developmental programs, while South Korea has been successful according to the accurate plans.