مدل كيفي اثر اجتماعي و رواني گردشگري مذهبي شهري بر شهروندان در فضاهاي مذهبي شهر شيراز

هدف اين پژوهش اثراجتماعي و رواني گردشگري شهري با تاكيد بر اماكن مذهبي بر شهروندان شهر شيراز است. بررسي كيفي مفاهيم پديدار گشته در تجربة زائران شهر شيراز است. روش تحقيق، پژوهش حاضربا روش كيفي و با تكنيك مصاحبه نيمه ساختار است.جامعه زائران اماكن مقدس در شهر شيراز.روش نمونه گيري روش مبتني برهدف وبا نمونه گيري در دسترس است. نمونه شامل 24 نفر زائر مي باشد كه به شيوه اي اشباع اطلاعات برآورد شده است. پژوهنده در ابتدا با استفاده از متن مصاحبه ها، مفاهيم اوليه را استخراج كرده سپس با به‌كارگيري سه مرحلۀ رمزگذاريِ باز، محوري و انتخابي، 283 مفهوم، 67 مقولۀ فرعي و 7 مقولۀ اصلي را آشكار ساخته است. در مدل پاردايمي اين مطالعه عناصر كدگذاري محوري مفهوم اصلي مكاني امن همگاني در شهر با كاركردهاي فردي، اجتماعي متعددي براي شهروندان پديدار شده. شهروندان در اين مكان با انجام عبادت هاي دست جمعي انسجام شهروندي را تجربه مي كنند و انجام مراسم و آداب زيارت نوعي مشاركت اجتماعي محسوب مي شود كه فرهنگ شهروندي را ارتقاء مي دهد اثر معنوي زيارت بر فرد در نهايت رضايتمندي شهروندان، شهروندي تفاهمي وتعاملي و انسجام اجتماعي شهروندي را سبب مي شود. به عبارتي اماكن مذهبي در بستر شهر شيراز به عنوان يك فضاي امن همگاني در سطح شهر كاركردهاي عمده اي داشته ازجمله فرهنگ شهروندي را ارتقاء مي بخشد، موجب انقياد شهروندي اخلاقي تعاملي و تفاهمي شده است.

no abstract