مكانيابي پتانسيل آب هاي زيرزميني تجديدشونده آبخوان هاي غرب درياچه اروميه با تحليل AHP و تكنيك فازي فضايي (مطالعه موردي: دشت اروميه)

منابع آب زيرزميني به دليل ضريب اطمينان بالاتر و نوسانات كمتر به‌عنوان يك گزينه‌هاي مطمئن از ديرباز مورد استفاده انسان بوده و در طي دهه‌هاي اخير در اثر برداشت بيش از تغذيه، با كاهش كمي و كيفي روبرو شده است. در اين تحقيق پتانسيل‌يابي منابع آب زيرزميني در آبخوان هاي محدوده مطالعاتي غرب درياچه اروميه با استفاده از روش تحليل سلسله مراتبي (AHP) و مدل تركيبي منطق فازيتحليل سلسله مراتبي انجام شد. درياچه اروميه واقع در شمال غرب ايران، بزرگ‌ترين درياچه‌هاي شور جهان و بزرگ‌ترين درياچه در خاورميانه مي‌باشد كه نقش تغذيه‌كننده و تغذيه شونده از منابع آب‌هاي زيرزميني اطراف آن را ايفا مي‌كند. كاهش تراز آب در آن مي‌تواند باعث افت منابع آب‌هاي زيرزميني نيز شود و بالعكس برداشت بي‌رويه از آب‌هاي زيرزميني نيز با تأثير متقابل بر درياچه كاهش تراز آب آن را تشديد خواهد كرد. از اين‌رو مي‌بايست با مديريت برداشت از آب‌هاي زيرزميني و شناسايي مناطق حساس آبخوان‌هاي اين حوضه و شناسايي مناطق قابل‌برداشت اثر متقابل منفي ميان درياچه و منابع آب‌هاي زيرزميني اطراف آن را تا حد امكان كاهش داد. ابتدا لايه‌هاي مؤثر در پتانسيل‌يابي آب زيرزميني (لايه ارتفاع، شيب، كاربري اراضي، فاصله از رودخانه، تراكم رودخانه، زمين‌شناسي، بارش، تبخير و سطح آب زيرزميني) در محيط ArcGIS10.2 تهيه گرديد. نتايج مطالعه نشان داد كه در مدل تحليل سلسله مراتبي و مدل تركيبي منطق فازي به ترتيب حدود 18.9 درصد و 25.33 درصد از سطح منطقه داراي پتانسيل بالايي بوده و مناسب حفر چاه مي‌باشند. در نهايت براي تعيين صحت نقشه‌هاي نهايي از منحني ROC استفاده گرديد كه ميزان دقت نقشه‌هاي نهايي تهيه شده با روش تحليل سلسله مراتبي و منطق فازي تحليل سلسله مراتبي به ترتيب 0.775 و 0.812 بوده و روش منطق فازيتحليل سلسله مراتبي نسبت به روش تحليل سلسله مراتبي داراي عملكرد بهتري در پتانسيل‌يابي آب زيرزميني بود.