بررسي احكام اقرار در حق الله و حق الناس و تفاوت هاي آن

اقرار عبارت از اخبار جازم شخص يا قائم مقام او به حقي سابق براي ديگري بر ضرر خود يا نفي حقي از خود است. يكي از راه هاي قانوني اثبات دعوا، اقرار است، ولي احكام اقرار در حق الناس با حق الله متفاوت است؛ از جمله، اختلاف در قبول و عدم قبول، رجوع از اقرار، اختلاف از حيث دفعات اقرار، مخير بودن امام در اقامه ي حد و عفو، اختلاف در اختيار و عدم آن در تشويق رجوع از اقرار براي قاضي و…، كه در اين مقاله ضمن ذكر اين تفاوت ها به توضيح مفصل آن ها بر پايه ديدگاه هاي فقي هان پرداخته شده است، براي نمونه در حق الناس رجوع از اقرار پذيرفته نمي شود، اداء حق الناس واجب است و اگر منوط به اقرار باشد در نتيجه اقرار به حق الناس واجب است، توبه جايگاهي در برداشتن آثار اقرار ندارد و سبب سقوط اقرار نمي شود، بلكه صحت توبه از لحاظ حكم تكليفي، منوط به پرداخت حق الناس است، تعدد اقرار شرط نمي باشد و قاضي حق ندارد مقر را به رجوع از اقرار تشويق كند؛ ولي در حق الله شرايط كاملا بر عكس اين مي باشد. روش انجام اين تحقيق توصيفي- تحليلي است،كه ضمن توصيف كافي از اقرار، به تحليل و بررسي وجوه تمايز آن در حق الناس با حق الله پرداخته مي شود.

no abstract