حكم مصافحه با اجنبيه غيرمسلمان در عرصه تشريفات بين‌‌‌الملل

حكم مصافحه با اجنبيه غيرمسلمان در فرايند استقبال و بدرقه در عرصه تشريفات بين‌الملل، ديپلماتيك و غيرديپلماتيك، مسئله‌اي نيازمند كاويدن تا مرحله پاسخي درخور است، چرا كه تحقيقي موسع و يكپارچه دراين‌باره صورت نگرفته است. انكار حرمت مصافحه توسط برخي انديشوران حوزه فقه، با قيد عدم ريبه و لذت، مخصوصاً در مراودات بين‌المللي، با نسبت‌دادن تشكيك در حرمت آن به بعضي از بزرگان عرصه فقه، به استناد عموميت‌نداشتن ادله حرمت در حكم و موضوع، ضرورت پرسش از حكم مصافحه با اجنبيه غيرمسلمان در عرصه تشريفات رايج بين‌المللي را مضاعف مي‌كند. علاوه بر اينكه اشاره برخي نويسندگان به پاره‌اي مصلحت‌سنجي‌ها در مصافحه و سعي در تبلور عنوان ثانوي و تمسك به حكم ثانوي جواز در مسئله، باعث شد تا اين تحقيق با هدف شناخت حدود و ثغور ادلهٔ دال بر حرمت مصافحه با اجنبيه غيرمسلمان و تبيين عموميت يا عدم عموميت حكم و موضوع آن در فرايند تشريفات بين‌المللي و تحليل تمسك به‌عنوان ثانوي «مصلحت» براي تجويز مصافحه در فرض پذيرش حكم اولي حرمت انجام شده و نيل به اين مقصد در سايه توصيف و تحليل گزاره‌هاي فقهي با گردآوري داده‌هاي كتابخانه‌اي ميسر است كه نتيجه آن، تبيين و تحليل حكم اولي و ثانوي مصافحه با اجنبيه غيرمسلمان در فرايند استقبال و بدرقه در عرصه تشريفات بين‌الملل است.