رابطه بين كيفيت زندگي كاري و تعهد سازماني: نقش تعديلگر توانمندسازي كاركنان

هدف اين تحقيق بررسي نقش توانمندسازي كاركنان در رابطه بين كيفيت زندگي كاري و تعهدسازماني آنان است. تحقيق حاضر از نوع توصيفي – همبستگي بوده كه به شيوه تمام شماري، تعداد 80 پرسشنامه بين پرسنل شاغل در بيمارستان امام حسن مجتبي (ع) شهرستان كلات توزيع شد. در اين پژوهش ابزار جمع آوري اطلاعات پرسشنامه ي، پرسشنامه كيفيت زندگي كاري والتون (1973)، پرسشنامه تعهد سازماني آلن و مير (1990)،و پرسشنامه توانمندسازي كاركنان اسپريتزر (1996) است. براي تعيين ضريب پايايي پرسشنامه ها از ضريب آلفاكرونباخ استفاده شده كه مقدار ضريب بدست آمده براي سه پرسشنامه مذكور به ترتيب 85% ، 78% و 92% بود. براي تجزيه و تحليل داده ها از آزمون رگرسيون چندگانه و مدليابي معادلات ساختاري استفاده شد. يافتـه هاي پژوهش نشـان مي دهـد كه كيفيت زندگي كاري با تعهدسازماني در ارتباط بوده و بر آن اثر گذار است ، همچنين وجود رابطه بين كيفيت زندگي كاري با توانمندسازي كاركنان با احتمال 99 درصد شناسايي شده است . همچنين وجود رابطه معنادار بين توانمندسازي كاركنان و تعهد سازماني با احتمال 99 درصد شناسايي شده است . علاوه بر اين تاثيرات، يافته هاي تحقيق حاكي از تاثير غير مستقيم كيفيت زندگي كاري بر تعهدسازماني است كه اين تاثير با عدد 0.45 و با احتمال 99 درصد مشخص شده است.