نقش دانشمندان شيعه مهاجر ايراني در گسترش معارف شيعي دوره قطب‌شاهيان (918 – 1098 هجري)

آموزش‌هاي ديني از مهم‌ترين بخش‌هاي جامعه مذهبي است كه مورد توجه حاكمان و دانشمندان بوده است. اين آموزش به‌ ويژه در قرن 10 و 11 هجري در دوره قطب شاهيان كه ساكنان بومي آن آشنايي چنداني با مذهب تشيع و انديشه‌هاي آن نداشتند اهميت بيشتري داشت. آموزش‌هاي مذهبي در اين دولت‌ به ‌منظور تحكيم مباني مذهب تشيع صورت گرفت. حاكمان اين دولت براي تقويت پايه‌هاي تشيع در بين ساكنان مناطق گلكنده (Golconda) و حيدرآباد (Hyderabad) پايتخت قطب شاهيان از دانشمندان شيعي ايراني كه به دكن مهاجرت كرده بودند بهره بردند و حضور پر تعداد آنان به پويايي و ارتقاي دانش مذهبي ساكنان اين مناطق انجاميد. سؤال اصلي پژوهش اين است كه دانشمندان مهاجر ايراني چه نقشي در گسترش معارف شيعي ساكنان قلمرو دولت‌ قطب شاهي در قرون 10 و 11 هجري داشتند؟ براي پاسخگويي به سؤال پژوهش اين فرضيه مطرح ‌شده است كه دانشمندان ايراني با تشكيل كلاس‌هاي درس و تربيت شاگردان، تربيت مذهبي حكام قطب شاهي، تأليف كتب مذهبي و برگزاري جلسات بحث و مناظره با علماي ساير فرق در گسترش معارف ديني و دانش مذهبي مردم مناطق گلكنده و حيدرآباد مؤثر بوده‌اند. نظر به اهميت موضوع اين پژوهش به روش توصيفي – تحليلي و مبتني بر منابع كتابخانه‌اي صورت گرفته است.