تحليل فضايي توسعه منطقه اي استان هاي كشور بر مبناي شاخص هاي اقتصادي

امروزه با توجه به روندها و تحولات فراگير جهاني و سرعت فزاينده آن‌ها، اهميت مطالعات منطقه‌اي بيش‌ازپيش ضروري تلقي مي‌شود. شناخت وضعيت موجود مناطق و برنامه‌ريزي در راستاي توسعه منطقه‌اي هم‌راستا با شرايط نوين جهاني امري اجتناب‌ناپذير است كه در كشور ايران مورد غفلت قرار گرفته است. پژوهش حاضر به لحاظ هدف كاربردي و به لحاظ ماهيت و روش تحقيق توصيفيتحليلي است. شاخص‌هاي مورد نياز پژوهش از بررسي سالنامه آماري (1395) در قالب 30 شاخص استخراج و تحليل شده‌اند. جهت تحليل نتايج از تكنيك‌هاي تصميم‌گيري چندمعياره از جمله از آنتروپي شانون، ضريب تغييرات و ويكور استفاده شده است. نتايج پژوهش حاكي از عدم توسعه متوازن و متعادل اقتصادي بين استان‌هاي ايران هست. استان‌هاي اصفهان، خراسان رضوي، تهران، كرمان، فارس، آذربايجان شرقي در بالاترين سطح توسعه اقتصادي قرار دارند و استان‌هاي آذربايجان غربي، مازندران، مركزي، سمنان، يزد، خراسان جنوبي، خوزستان در سطح توسعه متوسط؛ استان‌هاي گيلان، زنجان، كردستان، البرز، لرستان، همدان، گلستان، خراسان شمالي، بوشهر، هرمزگان، سيستان و بلوچستان در سطح توسعه پايين و استان‌هاي اردبيل، قزوين، قم، كرمانشاه، ايلام، چهارمحال و بختياري، كهگيلويه و بويراحمد در پايين‌ترين سطح توسعه اقتصادي قرار دارند.