رابطه تعارض والدـ نوجوان و سازگاري تحصيلي در نوجوانان: نقش واسطه اي راهبردهاي حل تعارض

اين پژوهش با هدف تعيين نقش واسطه‌اي راهبردهاي حل تعارض بين‌فردي در رابطه تعارض والد‌ـ نوجوان و سازگاري تحصيلي دانش‌آموزان پسر انجام شد. در يك طرح همبستگي، 248 دانش‌آموز پسر به فرم نوجوان پرسشنامه سنجش تعارض والد‌ـ نوجوانان (اسدي يونسي، مظاهري، شهيدي، طهماسيان و فياض‌بخش، 1390)، سياهه سبك حل تعارض (كاردك، 1994) و سياهه سازگاري دانش‌آموزان (سينها و سينگ، 1993) پاسخ دادند. به‌منظور آزمون روابط ساختاري در مدل پيشنهادي از روش آماري مدل‌يابي معادلات ساختاري استفاده شد. نتايج نشان داد كه مدل واسطه‌اي نسبي راهبردهاي انطباقي و غيرانطباقي حل تعارض بين‌فردي در رابطه بين تعارض والد‌ـ نوجوان و سازگاري تحصيلي در دانش‌آموزان پسر با داده‌ها برازش مطلوبي دارد. افزون بر آن، نتايج نشان داد كه در مدل مفروض، تمامي وزن‌هاي رگرسيوني از لحاظ آماري معنادار بودند و متغيرهاي پيش‌بينِ تعارض والد‌ـ نوجوان و راهبردهاي حل تعارض، 65 درصد از واريانس نمرات متغير سازگاري تحصيلي را تبيين كردند. نتايج با تأكيد بر نقش كيفيت تعامل‌هاي درون‌فردي در بافت خانواده نشان داد كه بخشي از پراكندگي بين قلمروهاي مفهومي تعارض والد‌ـ نوجوان و سازگاري تحصيلي از طريق تغيير نمرات راهبردهاي حل تعارض‌هاي بين‌فردي قابل تبيين است.