رابطة درد مزمن و فاجعه‌انگاري درد با شاخص تودة بدني: نقش ميانجي رفتارهاي خوردن

هدف: هدف از اين مطالعه بررسي نقش ميانجي رفتارهاي خوردن در رابطة بين درد مزمن و فاجعه‌انگاري درد با شاخص تودة بدني در افراد داراي درد مزمن بود. روش: روش پژوهش همبستگي و جامعة آماري زنان و مردان مبتلا به درد مزمن مراجعه‌كننده به بخش‌هاي ارتوپدي، فيزيوتراپي، مغز و اعصاب بيمارستان الغدير و متخصصان ارتوپدي درمانگاه فرح‌بخش شهر تهران در بهار، تابستان، و پاييز 1398 بود كه 400 نفر از آن ها به روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شده و در پژوهش شركت كردند. داده‌ها با استفاده از محاسبة شاخص تودة بدني شركت‌كنندگان و پرسشنامه‌هاي رفتار خوردن داچ (فن‌اشتراين، فريجرز، برگرز و ديفارس، 1986)، درد مزمن (ون‌كورف و همكاران، 1990) و مقياس فاجعه‌انگاري درد (ساليوان، بيشاپ و پيويك، 1995)، جمع‌آوري و با استفاد از مدل‌يابي معادلات ساختاري در نرم‌افزار Amos21 تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه مدل با داده‌هاي مشاهده شده برازش مطلوب دارد (df2x2 3 و AGFI و CFI 0.90 و  RMSEA 0.08). بررسي ضرايب مسير نشان داد درد (0.303=β، 0.001=P) و فاجعه‌انگاري درد (0.149=β و =0.001) اثر مستقيم معناداري بر شاخص تودة بدني دارند. اثر غيرمستقيم درد (0.148=β، 0.001=P) و فاجعه‌انگاري درد (0.153=β و p=0.001) بر شاخص تودة بدني  معنادار است. درد مزمن، فاجعه‌انگاري درد و رفتارهاي خوردن 30.5% از واريانس شاخص تودة بدني را تبيين كردند. نتيجه‌گيري: تعامل بين تجربة درد و فاجعه انگاري درد با رفتارهاي خوردن بر شاخص تودة بدني تأثير مي گذارد.