ضرورت تغيير تيپ‌هاي بهره‌وري رايج منطقه هوراند

اهداف: ارزيابي تناسب اراضي با بررسي لزوم تداوم يا تغيير كشت ها از اولين گام هاي كشاورزي پايدار مي باشد كه به منظور توسعه اين مهم در منطقه هوراند مطالعه حاضر انجام شد. همچنين ابعاد مختلف روش هاي كيفي و كمّي تناسب اراضي جهت تعيين و بهبود سنجه هاي دخيل در ارزيابي كشاورزي پايدار بحث شد.   مواد و روش ها: با تهيه اطلاعات اقليم، زمين نما و خاك، ارزيابي تناسب اراضي تيپ هاي بهره وري رايج منطقه شامل گندم ديم  وآبي و پياز با دو روش كيفي و كمّي صورت گرفت. آزمون مربع كاي، همبستگي پيرسون و رابطه رگرسيوني به منظور تعيين صحت و دقت روش ارزيابي صورت گرفت. پهنه بندي تناسب منطقه براي تيپ هاي بهره وري مختلف انجام و ضمن تفسير نقشه هاي خروجي، سطح مديريت منطقه تحليل شد.   يافته ها: محدوديت هاي غالب اقليم و شيب در سطح منطقه منجر به كلاس هاي تناسب N براي گندم ديم، S1 تا N براي گندم آبي و S3 و N براي پياز در روش هاي كيفي و كمّي شده اند، هر چند ساير فاكتورهاي مورد بررسي نيز در برخي موارد داراي محدوديت بوده اند. بررسي هاي آماري مؤيد صحت روش ارزيابي است. سطح مديريت متوسط و پايين محاسبه شده در تطابق با شواهد ميداني مي باشد.   نتيجه گيري: نامناسب بودن و در برخي موارد تناسب كم منطقه لزوم تغيير كشت محصولات رايج منطقه را نشان مي دهد. در شرايطي كه محدوديت ها شديد و كلاس اراضي نامتناسب باشد تفاوت چنداني در نتايج حاصل از روش هاي كمّي و كيفي ارزيابي ديده نمي شود. در تعيين شاخص مديريت اراضي عوامل محيطي و مديريتي غيرمستقيم دخيل در محدوديت ها در كنار مقادير توليد بايستي مدنظر قرار گيرند.