تاثيرآموزش خودمديريتي تيمي بر كنترل قندخون كودكان و نوجوانان مبتلا به ديابت نوع يك

Effect of Team Self-Management Training on Blood Sugar Control in Children and Adolescents with Type I Diabetes

مقدمه و هدف: از آنجاييكه ديابت نوع1 يك بيماري مزمن و بدون درمان قطعي است، يكي از اهداف مهم سيستم سلامت افزايش خودتوانمندي بيماران در كنترل قندخون و مديريت بيماري مي­باشد. با توجه به انجام مطالعات محدود در اين گروه سني، مطالعه حاضر با هدف بررسي تاثيرآموزش خودمديريتي تيمي بر كنترل قندخون كودكان و نوجوانان ديابتي نوع1 انجام شد. مواد و روش­ها: در اين مطالعه نيمه­تجربي،32 بيمار مبتلا به ديابت نوع­يك 18-6 سال وارد مطالعه شدند. در ابتدا HbA1c بيماران اندازه­گيري و آموزش­هاي خودمديريتي توسط تيم درمان ارائه شد. از بيماران درخواست شد كه علت افزايش يا كاهش قندخون و ميزان قندخون را يادداشت نمايند. اين برنامه به مدت 3 ماه و در 6 جلسه تداوم داشت. در نهايت سطح HbA1c، ميزان نوسانات قندخون، دفعات افت قندخون و بستري بيمار و دوز انسولين روزانه قبل و بعد از مطالعه با يكديگر مقايسه شد. داده­ها توسط نرم­ افزار SPSS نسخه ­18 آناليز شدند. يافته­ ها:ميانگين سن شركت­كنندگان 0/5±12/59 سال بود. ميانگين سطح HbA1c قبل از برنامه mg/dl­ 96/40±0/10 و بعد از آن mg/dl­85/35±9/0 بود كه اين اختلاف ميانگين معني­ دار بود (0/05>P). دوز انسولين كوتاه اثر در پايان طرح به­ طور معني­ داري كاهش (0/05>P) و دوز انسولين طولاني اثر افزايش يافت ­(0/05>P). تعداد دفعات بستري و ايجاد هيپوگليسمي تفاوت معني­ داري را قبل و بعد از مطالعه نشان نداد (0/05

Introduction: Since diabetes type I is a chronic disease without definitive treatment, one of the main goals of the health system is increasing patients’ self-empowerment to control blood sugar and managing the disease. With regard to the limited number of studies carried out on this age group, the current study aimed to investigate the effect of team self-management training on blood sugar control in children and adolescents with type I diabetes. Materials and Methods: This quasi-experimental study was conducted on 32 patients with type I diabetes within the age range of 6-18 years. Initially, hemoglobin A1c (HbA1c) was measured and self-management training was delivered by the treatment team. The patients were asked to record the causes of increasing and decreasing blood sugar and its levels. This program lasted for 3 months in six sessions. Finally, HbA1c level, fluctuations in blood sugar, frequency of hypoglycemia and hospitalization, and daily insulin dose were compared before and after the training. The data were analyzed using SPSS software (version 18). Results: The mean age of the participants was 12.59±0.5 years. The mean values of HbA1c were 10±96.40 and 9±85.35 mg/dl before and after the training, respectively. This mean difference was significant (P<0.05). After the training, short-acting insulin dose significantly decreased (P<0.05), and long-acting insulin dose increased (P<0.05). The frequency of hospitalization and hypoglycemia showed no significant difference before and after the study (P>0.05). Conclusion: Since self-management training had an effective role in the reduction of HbA1c and used insulin dose, it is suggested to provide the training in the care programs for type I diabetic patients in order to better control blood sugar and decrease insulin requirement.