تدوين مدل پيش بيني اميدواري بر اساس تاب آوري وتنظيم شناختي هيجان با ميانجي گري كيفيت زندگي در زنان مبتلا به سرطان پستان

Hopefulness prediction modeling based on resilience and cognitive emotional regulation considering the mediating of quality of life in women with breast cancer

هدف پژوهش حاضر، تدوين مدل پيش‌بيني اميدواري بر اساس تاب‌آوري و تنظيم شناختي هيجان با ميانجي‌گري كيفيت زندگي در بيماران مبتلا به سرطان پستان بود. پژوهش از نوع توصيفي و روش آماري همبستگي بود. جامعۀ آماري پژوهش متشكل از بيماران مبتلا به سرطان پستان مراجعه كننده به انستيتو سرطان بيمارستان هاي امام خميني و ميلاد تهران در سالهاي 1397-1398 بودند. انتخاب نمونه پژوهش به صورت روش نمونه گيري هدفمند بود، به اين ترتيب كه از بين بيماران مبتلا به سرطان پستان 300 نفر براساس ملاك هاي ورود و خروج پژوهش به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه تاب‌آوري كونور-ديويدسون، پرسشنامه تنظيم شناختي هيجان گارنفسكي و همكاران، مقياس كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني و پرسشنامه اميد اشنايد و همكاران بودند. در تحليل داده ها از روش معادلات ساختاري استفاده شد. يافته‌ها نشان داد كه اثر مستقيم كيفيت زندگي براميدواري بيماران مبتلا به سرطان پستان برابر با ( t=1.98 و β=0.31 ) بود. و تاب‌آوري بر اميدواري بيماران مبتلا به سرطان پستان اثر مستقيم ( t=2.38 و β=0.37) و غيرمستقيم ( t=2.03 و β=0.14) و به واسطۀ كيفيت زندگي معنادار دارد ( p < 0.05 ). همچنين تنظيم شناختي هيجان مثبت و تنظيم شناختي هيجان منفي بر اميدواري اثر مستقيم معنادار ندارد. تنظيم شناختي هيجان مثبت بر اميدواري اثر غيرمستقيم ( t=2.14 و β=0.18 ) و تنظيم شناختي هيجان منفي بر اميدواري اثر غيرمستقيم ( t=2.09 و β=0.16 ) (به واسطه ي كيفيت زندگي) معنادار دارد ( p < 0.05 ) . نتايج تحليل مدل اندازه گيري نشان داد ساختار عاملي مقياس هاي پژوهش مورد تاييد بود. نتايج آزمون مدل مفهومي نشان داد شاخص هاي برازش مدل پژوهش در وضعيت مطلوبي قرار دارد. افزايش ميزان تاب‌آوري هم بطور مستقيم باعث افزايش اميدواري بيماران مبتلا به سرطان پستان مي‌‌شود و هم به واسطه افزايش كيفيت زندگي، سطح اميدواري اين بيماران را افزايش ميدهد. همينطور، افزايش ميزان تنظيم شناختي هيجان از طريق افزايش كيفيت زندگي سطح اميدواري بيماران را افزايش مي دهد.

The purpose of this study was to investigate the hopefulness prediction modeling based on resilience and cognitive emotional regulation considering the mediating quality of life in women with breast cancer. The research method was descriptive and the statistical method was correlation. The statistical population of this study included all patients with breast cancer referring to Cancer Institute of Imam Khomeini and Milad hospitals in Tehran in 1397-1398. Purposeful sampling method was used to select the sample. In this way, 300 patients with breast cancer were selected based on the criteria of entering and leaving the research. The research instruments were the Conor-Davidson Resilience Questionnaire, Garnowski et all, Cognitive Emotion Regulation Inventory), World Health Organization Quality of Life Scale, and Schneider hopefulness et all, for data analysis, structural equation modeling was used. The findings showed that the direct effect of quality of life on hopefulness of patients with breast cancer was equal to (t = 1.98 and β = 0.31) and Resilience had a significant direct (t=2.38 & β=0.37) and indirect (t=2.03 & β=0.14) effect on the hopefulness (mediating of quality of life) (p <0.05). Also, positive cognitive emotion regulation and negative cognitive emotion regulation did not have a significant direct effect on hopefulness. Positive cognitive emotion regulation on the hopefulness had significant indirect effect (t = 2.14 and β = 0.18) and negative cognitive emotion regulation on the hopefulness had significant indirect effect (t = 2.09 and β = 0.16) (mediating of quality of life) (p <0.05). The results of the model analysis showed that the factor structure of the research scales was confirmed. The results of the conceptual model test showed that the fitting indices of the research model are in a favorable situation. Increasing the rate of reproduction directly increases the hopefulness of patients with breast cancer and also increases the level of hopefulness of these patients by increasing the quality of life. Also, increasing the cognitive emotion regulation by increasing the quality of life increases the level of hope of patients.