مقايسه اختلالات هيجاني-رفتاري، خودپنداره و پيشرفت تحصيلي در فرزندان والدين وابسته و غير وابسته به مواد

هدف: پژوهش حاضر به منظور مقايسه اختلالات هيجاني رفتاري، خودپنداره و پيشرفت تحصيلي بين فرزندان داراي والدين وابسته و غير وابسته به مواد انجام شد. روش: اين پژوهش يك طرح علي مقايسه اي بود. جامعه آماري شامل همه دانش آموزان پسر مدارس متوسطه دولتي (دوره اول و دوم) دبيرستان هاي غرب شهر تهران در سال تحصيلي 1398-1397 بود. از بين آن ها، 328 دانش آموز با استفاده از روش نمونه گيري چند مرحله اي انتخاب شدند. نمونه مطالعه در دو گروه مساوي از دانش آموزان با و بدون والدين وابسته به مواد قرار گرفت. شركت كنندگان پرسش نامه نظام سنجش مبتني بر تجربه آخنباخ (فرم خودسنجي) و مقياس خودپنداره را تكميل كردند. همچنين، براي سنجش پيشرفت تحصيلي از معدل نمرات ارزيابي پاياني نوبت اول استفاده شد. داده ها با استفاده از تحليل واريانس چندمتغيره و آزمون تعقيبي تحليل شدند. يافته ها: نتايج نشان داد كه دانش آموزان داراي والدين وابسته به مواد در مقايسه با دانش آموزان بدون والدين وابسته به مواد به طور معناداري نمرات بالاتري در زمينه اختلالات هيجانيرفتاري، خودپنداره منفي و پيشرفت تحصيلي ضعيف داشتند. نتيجه گيري: به نظر مي رسد كه والدين وابسته به مواد زمينه بروز اختلالات هيجانيرفتاري، خودپنداره منفي و پيشرفت تحصيلي ضعيف را در فرزندان خود ايجاد مي كنند.