تناقض در راهبردهاي امنيتي ناتو در خاورميانه بررسي مقايسه‌اي بحران ليبي و سوريه

ناتو بعد از جنگ سرد تلاش كرد با توسل به عمليات‌هاي بشردوستانه، دامنه نفوذ امنيتي خود را در مناطق پيراموني از جمله خاورميانه گسترش دهد. ناتو طي سال‌هاي گذشته با دو بحران امنيتي بزرگ در مرزهاي جنوبي خود يعني بحران ليبي و سوريه مواجه بوده است كه در برخورد با هر كدام از اين بحران ها، راهبرد امنيتي متفاوتي را در پيش گرفته است. راهبرد مداخله نظامي در ليبي (2011) و راهبرد عدم مداخله در سوريه نه تنها نشان‌گر تناقض‌هاي عملي در راهبردهاي امنيتي بلكه بازتاب تناقض‌هاي هنجاري در رويكردهاي امنيتي ناتو است. بر اين اساس، سوال اصلي مقاله اين است كه عوامل به‌وجودآورنده اين تناقض‌هاي عملي و هنجاري ناتو به خصوص در قبال بحران‌هاي منطقه‌اي از جمله دو بحران بزرگ ليبي و سوريه كدام‌ها هستند؟ تز اصلي مقاله اين است كه تفاوت در رويكرد قدرت‌هاي بزرگ رقيب ناتو، نقش بازيگران منطقه‌اي نوظهور و توانمندي داخلي كشورهاي هدف، مهم‌ترين عوامل به‌وجودآورنده راهبردهاي امنيتي متناقض ناتو در قبال بحران‌هاي منطقه‌اي بوده‌ است.