تأثير هشت هفته تمرين تركيبي قدرتي-تعادلي بر قدرت عضلاني، تعادل و كيفيت زندگي كودكان مبتلا به فلج مغزي مونوپلژي

Effect of Eight-Week Combined Strength-Balance Training on Muscle Strength, Balance and Quality of Life in Children with Monoplegic Cerebral Palsy

مقدمه: فلج مغزي يكي از شايعترين اختلالات حسي-حركتي است كه مي تواند منجر به محدوديت هاي حركتي و كاهش مشاركت اجتماعي در كودكان شود. بنابراين، تحقيق حاضر با هدف بررسي تأثير هشت هفته تمرينات ورزشي تركيبي قدرتي-تعادلي بر قدرت عضلاني، تعادل ايستا و كيفيت زندگي كودكان فلج مغزي مونوپلژي انجام شد. روش كار: مطالعه حاضر از نوع نيمه تجربي و به شكل پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل انجام شد. شانزده پسر مبتلا به فلج مغزي مونوپلژي با ميانگين سني (1/41±13/48) سال به روش نمونه گيري داوطلبانه در دسترس انتخاب و به طور تصادفي به دو گروه 8 نفره تجربي و كنترل تقسيم شدند. آزمودني هاي گروه تجربي در يك برنامه تمرين تركيبي قدرتي و تعادلي (سه روز در هفته و به مدت 8 هفته) شركت كردند، در حالي كه آزمودني هاي گروه كنترل در هيچ برنامه ورزشي شركت نداشتند. قدرت عضلاني، تعادل ايستا و كيفيت زندگي قبل و بعد از پروتكل تمرينات ورزشي ارزيابي شدند.داده ها با استفاده از آزمون هاي t زوجي و t مستقل و در سطح معني داري كمتر از 0/05 تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: نتايج پژوهش حاضر نشان داد كه پس از هشت هفته تمرين تركيبي قدرتي-تعادلي، ميزان قدرت در دست مبتلا و غيرمبتلا،تعادل ايستا و كيفيت زندگي در آزمودني هاي گروه تمرين ورزشي بهبود معنيداري نسبت به مقادير پايه داشت (P<0/001). همچنين، ميزان دامنه تغييرات تمامي متغيرهاي مورد مطالعه در گروه تمرين ورزشي نسبت به گروه كنترل به طور معنيداري بالاتر بود(P<0/01) نتيجه گيري: انجام تمرينات ورزشي تركيبي ميتواند در بهبود قدرت عضلاني، تعادل و كيفيت زندگي كودكان فلج مغزي مونوپلژي مؤثر باشد. با اين حال، اظهار نظر قطعي در اين زمينه منوط به انجام تحقيقات بيشتر مي باشد.

Introduction: Cerebral palsy is the most common sensory-motor disorder that causes movement restriction and reducing social participation in children. Therefore, the purpose of this study was to investigate the effect of eight-week combined strength-balance training on muscle strength, balance, and quality of life in children with monoplegic cerebral palsy. Methods: The present study was quasi-experimental and was conducted as a pretest-posttest with a control group. Sixteen boys, with the average age (13.48 ± 1.41 years) and with monoplegia cerebral palsy, were voluntarily selected and randomly divided into equal experimental (N = 8) and control (N = 8) groups. Participants in the experimental group participated in a combined strength and balance training program (3 days per week, for eight weeks). In contrast, those in the control group did not participate in an exercise program. Muscle strength, static balance, and quality of life were assessed before and after the exercise protocol. Data were analyzed using pair t and independent t-tests at a significance level of 0.05. Results: After the 8-week training, a strength of the superior and affected hand, static balance, and quality of life, participants in the experimental group had significant improvement over their baseline values (P < 0.001). The range of changes in all studied variables in the experimental group was significantly higher than the control group (P < 0.01). Conclusions: Combining exercise training can improve muscle strength, balance, and quality of life in children with monoplegia cerebral palsy. However, a definite statement in this regard is required to further investigation.