تأثير تراريزش و تيمار‌هاي هورموني روي كالوس زايي و باززايي كارآمد ارقام سيب‌زميني (Solanum tuberosum L.)

بهينه سازي كشت بافت گياهي پس از تراريزش براي توليد گياهچه‌ هاي بيشتر، يكي از اولين اقدامات مهم براي توليد گياهان تراريخت است. براي بررسي اثر فاكتور هاي مختلف بر روي صفات كالوس زايي دو رقم سيب زميني (آگريا و مارفونا)، دو نوع ريزنمونه (برگ و ميانگره)، دو نوع غلظت آنتي بيوتيك كانامايسين (50 و 100 ميلي گرم در ليتر) و پنج نوع محيط كشتA, B, C ، D1 و D2 در آزمايشي به صورت فاكتوريل با چهار تكرار در قالب طرح پايه كاملأ تصادفي اجرا گرديد. ريزنمونه ها توسط ناقل pBIN19 حاوي ژن nptII تراريزش شدند. آزمايش هاي مولكولي نشان داد كه ژن nptII به درستي در ژنوم هر دو رقم سيب زميني درج شده است. ميزان كارايي تراريزش به ژنوتيپ ريزنمونه وابسته نبود و كارايي تراريزش در حدود 3/6 درصد محاسبه گرديد. تجزيه واريانس صفت درصد كالوس زايي نشان داد كه محيطD2 ، ريزنمونه برگ، رقم مارفونا با غلظت آنتي بيوتيك 50 ميكروگرم در ليتر با مقدار 100 درصد شناخته شد. كمترين درصد كالوس زايي در محيط C با ريزنمونه هاي ميانگره مشاهده گرديد. در بررسي تأثير هورمون ها بر روي صفت كالوس زايي، در صورتي كه هورمون زآتين به تنهايي استفاده شود، كالوس زايي بيشتري در مقايسه با ساير هورمون ها مشاهده شد. همچنين ريزنمونه برگ بهتر از ريزنمونه ميانگره و رقم مارفونا نيز با حدود 9 درصد كالوس دهي بيشتر، بهتر از آگريا بود. نتايج نشان داد كه كالوس هاي حاصل از ريزنمونه هاي ميانگره بهتر از كالوس هاي ريزنمونه هاي برگي توانستند گياهچه توليد كنند. به طور كلي، ريزنمونه هاي برگ رقم مارفونا سيب زميني در حضور هورمون زآتين كالوس بيشتري توليد كردند.