واكاوي گفتمان بوشي گرمس در رمان «پيكر فرهاد» عباس معروفي

ادبيات داستاني گستره مناسبي براي بررسي‌هاي گفتماني در تركيب روايت وگفتمان است، روايت‌شناسي درك مناسبات و تركيب دروني اثر ادبي به منظور دست‌يابي به ساختار نهايي يك روايت است و روايت متكي بر زيبايي‌شناسي گام نويني در گسترۀ ادبيات داستاني ‌است. براي شناخت و درك يك روايت بايد پي‌رفت‌ها و قاعده‌هاي مختص به زبان داستان را مشخص كرد و از آن‌روي كه در فرايند تحليل گفتمان با تقطيع ساختارهاي دلالت، نظام معنايي كشف مي‌شود مي‌تواند پهنه مناسبي براي استخراج كنش‌ها و شوش‌هايي باشد كه معناي تازه‌اي را خلق مي‌كنند. از ديگر سوي شرايط حاكم بر جريان سيال ذهن مي‌تواند نشانه‌هاي عيني را كه در گذر زمان به روزمرگي رسيده‎اند در فصل جديدي از انفصال معنايي قرار دهد و با ايجاد معناي تازه گفتمان بوشي گرمسي را با آفرينش پيش‌تنيدگي‌ها و پس‌تنيدگي‌هاي جريان حادث شده توسط راوي در موقعيت‌هاي بوشي شكل دهد. اين جستار به واكاوي نظام گفتماني بوشي در رمان «پيكر فرهاد» از عباس معروفي با رويكردي توصيفي تحليلي مبتني بر مطالعات كتابخانه‌اي مي‌پردازد. در اين جستار گفتمان بوشي محصول جريان سيال ذهن راوي از خلال چاله‌هاي معنايي حاصل شده نمايان مي‌شود. شوش‌گر ِگفتمان‌ها با خروج از موقعيت‌هاي سلبي در جهت رسيدن به استعلاي معناي بودن، گفتمان بوشي را خلق و در جهتي حسيادراكي در نموداري پر جهش از سلب به ايجاب، به خلق نشانه‌هاي جديد و متفاوت مي‌پردازد.