تاثير تمرين با ميله‌ي منعطف بر سينرجي‌هاي عمل‌كردي متغير با زمان تونيك و فازيك عضلات شانه

شانه به دليل داشتن درجه‌هاي آزادي متعدد، يك مفصل پيچيده در سيستم اسكلتي عضلاني به حساب مي‌آيد. در اين مقاله سعي شده است تا با استفاده از تئوري سينرجي‌هاي متغير با زمان، مشخص شود كه اعصاب مركزي براي ايجاد حركت در شانه چگونه بر پيچيدگي‌هاي كنترلي مساله فائق مي‌آيد. در اين راستا، تمرين‌هايي در يك فضاي سه‌بعدي اطراف بدن همراه با حركت رفت و برگشتي ميله‌ي منعطف در نرم‌افزار Anybody مدل‌سازي شده، سطوح فعاليت 12 عضله‌ي منتخب در كنار گشتاور آن‌ها حول مفصل به عنوان خروجي ثبت گرديده و نتايج تحت يك ماتريس كلي طبق مفهوم سينرجي‌هاي عمل‌كردي به عنوان ورودي به يك الگوريتم بهينه‌سازي گراديان محور جهت تعيين بردارهاي سينرجي اعمال شده است. شيفت‌هاي زماني با روش matching pursuit و ضرايب بزرگي با روش non-negative least square در هر مرحله از حل به دست آمده است. با كمك معيار R2، 5 سينرجي تونيك و 5 سينرجي فازيك انتخاب شده است كه توانايي بازسازي 79% از كل داده‌ها و نيز توانايي بازسازي الگوي فعاليت عضلات مربوط به يك تمرين غير از تمرين‌هاي اوليه را با دقت 60% دارند. هر يك از سينرجي‌ها همراه با عضلات فعال در آن، در بخش‌هاي مشخصي از فضاي فعال بوده‌اند. عضله‌ي serratus در اكثر سينرجي‌ها فعال بوده كه اهميت اين عضله در انجام تمرينات با ميله را نشان مي‌دهد. در سينرجي 1، عضلات اكستنسوري سه‌سر فعال بوده اما عضله‌ي فلكسوري-ابداكتوري دوسر در محدوده‌ي سينرجي‌هاي 4 و 5 در فضاي بالاي سر فعال شده است. شكل‌گيري تركيب آگونستيك و آنتاگونستيك بين دو يا چند سينرجي و نيز شكل‌گيري الگوي هم‌كاري متغير با زمان بين عضلات در هر سينرجي در طول حركت از ديگر نتايج اين تحقيق است. اين تحقيق نشان داده كه پيچيدگي محاسباتي يافتن شيفت‌هاي زماني به دليل يك‌سان بودن سرعت در تمام تمرين‌ها و نيز جدا كردن بخش‌هاي تونيك و فازيك به دليل گشتاور كم وزن دست و ميله حول مفصل، نتوانسته درك نورولوژيك جديدي را ارائه دهد اما به كارگيري سينرجي‌هاي عمل‌كردي براي تحليل‌هاي دقيق‌تر موثر بوده است.