نقش طرح معماري در ارتقاي كيفيت زندگي مجتمع هاي مسكوني در شهرهاي جديد ايران (مطالعه موردي: سه شهر انديشه، پرديس، پرند)

The Role of architectural design in enhancing the life quality in residential complexes of Iranian new towns (Case Study: Andisheh, Pardis, Parand

پژوهش حاضر با باور براين كه داعيه هر اثر معماري ارتقا كيفيت زندگي ساكنين است، به بررسي مولفه هاي طراحي در ارتقاء كيفيت زندگي مي پردازد. در اين تحقيق مفهوم كيفيت از طريق سنجش ميزان رضايت ساكنين در مجتمع هاي مسكوني سه شهر جديد اطراف تهران (انديشه، پرديس و پرند) بررسي شده است. در اين راستا شاخص هاي عيني و ذهني تحقيق تعيين شدند و مدل پژوهش طراحي شد. جهت سنجش مدل پيشنهادي 385 پرسش نامه در اختيار ساكنين قرار گرفت. پژوهش با استفاده از تكنيك تحليل عاملي تاييدي (CFA) و نرم افزار AMOS انجام گرفته است. نتايج حاصل از پژوهش نشان مي دهد ساكنين از شاخص هاي عيني طراحي مسكن كه مربوط به كالبد و عملكرد فضاهاي سكونتي است، رضايت نسبي دارند. بيشترين رضايت مربوط به جانمايي و نورگيري فضاهاي نشيمن و اتاق هاي خواب بوده و بيشترين نارضايتي مربوط به مساحت آشپزخانه است. در مورد شاخص هاي عيني طراحي محله (بلوك ها) بيشترين رضايت در مورد ابعاد و جانمايي فضاهاي ارتباطي و مشترك بوده و بيشترين نارضايتي ساكنين در مورد طراحي محوطه نظير فضاي سبز و نحوه دسترسي به پاركينگ ها ابراز شده است. در مورد شاخص هاي ذهني، امنيت مهمترين عامل رضايت تعيين شد. روابط اجتماعي ساكنين با يكديگر ضعيف بوده واكثر ساكنين حس تعلق به مكان را ندارند.

The present study examines the design elements in promoting the quality of life by believing that every architectural work fosters the quality of life. In this research, the concept of quality investigated by measuring the level of residentschr('39') satisfaction in the residential complexes of three new towns around Tehran (Andisheh, Pardis, Parand). This study uses the post-residential assessment technique. This technique is a systematic study on how residents react to their living space when they live. This methodologychr('39')s results are used to properly regulate the design and management of buildings and create optimal future design developments. This method leads to the development of Design Quality Indicators (DQI), a tool for evaluating proposed and constructed buildingschr('39') design quality. The research model is based on the obtained indicators, and the questionnaire adjusted according to the model. In the design of the questionnaire, the Likert scale was used. The research method is using confirmatory factor analysis (CFA) technique and AMOS software. The results show that residents are relatively satisfied with objective indicators of housing design that related to the plan layout and function of spaces. The most satisfaction relates to the location and lighting of living rooms and bedrooms, and most dissatisfaction relates to the kitchen area. Regarding the objective indicators of neighborhood design (blocks), the most satisfaction is about communication and common spaceschr('39') dimensions and location. The most dissatisfaction is about landscape design, such as green space and how to access parking lots. In subjective indicators, the highest satisfaction is with safety. Residentschr('39') social relations are weak, and the majority of residents do not recommend living in these complexes to their relatives and have no sense of belonging to space.