الگويي كاربردي براي تفسير در نوازندگي موسيقي كلاسيك

هنر نوازندگي همواره در طول تاريخ با چالشي بزرگ روبرو بوده است. بيان يك قطعه ي موسيقي چگونه شكل ميگيرد و آيا مفاهيم مشخصي براي تفسير موسيقي وجود دارد؟ اين نوشتار به ارائه ي الگويي كاربردي براي تفسير موسيقي مي پردازد و با معرفي رويكردي كاربردي در استفاده از مصالح موجود در قطعات، روشي تازه را براي درك و دريافت موسيقي و تشويق نوازندگان به يافتن معاني پنهان در لابلاي نت ها ارائه ميكند. اين الگو طي مطالعه آراي انديشمندان اثرگزار در حوزه ي موزيكولوژي و روانشناسي موسيقي، و با تبديل و انطباق يافته هاي فلسفي و نظري آنان با مفاهيم كاربردي در موسيقي، و با استفاده از تجربيات شخصي، به تبيين اركان شكل دهنده در تفسير موسيقي پرداخته و سه لايه ي موسيقيايي تحت عناوين لايه ي ساختار، لايه ي زيبايي شناسي و لايه ي حرك و پويايي را معرفي كرده و عناصر شكل‌دهنده ي هريك را با مثال هايي از قطعات رپرتوار فلوت توضيح داده است. با استفاده از اين الگو، نوازندگان ميتوانند شناخت خود را از قطعات موسيقي تقويت كرده و با درك بهتر از مصالحي كه قالب قطعه در اختيار دارند، از آزمون و خطا در فراگيري قطعات پرهيز و تمرينات خود را با آگاهي بيشتر به سمت اجراهاي معني دار با بياني شيوا هدايت كنند.