بازشناسي ويژگي‌هاي مركزي موسيقي ايراني به عنوان عناصر هويت‌ساز در اين سنت

كارگان مرتبط با سنت موسيقي كلاسيك ايراني، حاوي آثار موسيقايي متنوعي است كه نسبت‌هاي‌ متفاوتي با رديف به عنوان كارگان مرجعِ اين سنت دارند. از سوي ديگر، با وجود فرآيندهاي دگرگونيِ رويداده در حيات موسيقايي صد و پنجاه سال گذشته، قاعدتا وجود عناصر مشخصي وجه ايراني بودن يك اثر را تامين كرده و نزديكي آن را به هستۀ مركزي سنت موسيقايي نشان مي‌دهد. بنابر نظر نتل اين عناصر در يك فرهنگ موسيقايي مي‌بايست داراي سه ويژگي باشند: تكثر در بستر سنت، تأكيد اهل فن و مقاومت در برابر تغيير. روش تحقيق در مطالعۀ حاضر بدين صورت است كه شاخص‌ترين مفاهيم قابل قرارگيري در زمرۀ ويژگي‌هاي مركزي موسيقي كلاسيك ايراني، بر اساس سه ويژگي مذكور بررسي شده و از طريق استقرا در منابع مكتوب و همچنين مصاحبه با داريوش طلايي و عبدالمجيد كياني، شخصيت‌هاي مرجع سنت موسيقايي استخراج شده‌است. نتيجتا پنج دسته از ويژگي‌ها به‌دست آمده است كه عبارت‌اند از: ساختار و تنوع مدال، گام بالقوه و فواصل، بيان موسيقايي، ريتم و ويژگي‌هاي گونه‌شناختي. در نهايت با نگاهي به وجوه اشتراك و تفارق ميان ويژگي‌هاي هويتي موسيقي ايراني و فرهنگ‌هاي هم‌خانوادۀ اين سنت، سعي مي‌كند به اين پرسش به‌طور كاربردي‌تري پاسخ دهد كه هويت موسيقايي چه شاخصه‌هايي دارد.