واكاوي بلاغي حكمت 456 نهج البلاغه

اين مقاله فاقد عنوان لاتين مي باشد.

كتاب نهج البلاغه كه شامل كلمات نفيس وگوهر بار اميرالمومنين (عليه السلام) در سه بخش نامه ها و خطبه ها و حكم ها مي باشد به علت اينكه داراي مضامين و معاني عميق و دقيق مي باشد و از طرفي در اوج بلاغت و فصاحت مي باشد به عنوان اخ القرآن (برادر قرآن) ناميده شده است و همانند قرآن به عنوان وسيله و ابزاري براي نجات انسان ها و به تكامل رسيدن آنها محسوب مي شود. يكي از راه هايي كه مي توان به برتر بودن كلام حضرت علي (عليه السلام) از جهت داشتن معاني و محتواي دقيق و هم سنخ و هم رديف بودن آن با قرآن از حيث بلاغت و فصاحت اشاره كرد تبيين نكات فصاحت و بلاغت كلمات ايشان مي باشد. نگارنده در اين پژوهش نكات بلاغي حكمت 456 نهج البلاغه كه يكي از حكمت هاي نهج البلاغه است را با استفاده از مفهوم شناسي الفاظ اصطلاحي بلاغت و فصاحت و توضيح قواعد بلاغت تبيين مي نمايد. بدين صورت كه اشاره مي شود كه حضرت در اين حكمت از روش هاي بلاغي استعاره و قصر و استعمال جمله خبريه به جاي انشائيه و استعمال جمله اسميه براي تبيين غرض خود كه عبارت مي باشد از دور كردن انسان ها از وابستگي به دنيا وتعلقات آن و تمايل آنها به بهشت استفاده نموده است.

No Abstract