عنوان مقاله :
واكاوي مؤلفه‌هاي هويتي در نمايش مير نوروزي از منظر نظريه‌ي ميخاييل باختين
عنوان به زبان ديگر :
A Study of Identity Components in Mir-e Nowruzi Play According to Mikhail Bakhtin's Theory
پديد آورندگان :
سينا، خسرو دانشگاه كردستان - پژوهشكده كردستان شناسي، سنندج، ايران , مرادي، مهدي دانشگاه سوره، تهران، ايران
كليدواژه :
باختين , كارناوال , كنش سياسي , مير نوروزي , نمايش خياباني
چكيده فارسي :
اين مطالعه كوششي است براي تحليل و واكاوي مراسم مير نوروزي به مثابه شكلي از نمايش مقاومت، با استناد به مفهوم كارناوال ميخاييل باختين. به همين منظور ضمن تبيين انديشه‌هاي باختين در برساخت مفهوم كارناوال و با استناد به مفاهيمي چون چندصدايي، خنده، بدن‌هاي گروتسك و نيز فلسفه كُنشي به چگونگي شكل‌گيري و بازنمايي اين مفاهيم در نمايش مير نوروزي پرداخته شد. نتايج اين مطالعه نشان مي‌دهد كه اين مفاهيم بر بعد هويتي نمايش اجتماعي-سياسي مير نوروزي دلالت دارد و مي‌توان آن را شكلي از كارناوال با كاركرد اجتماعي و سياسي دانست. به اين معني كه هر كدام از بازيگر-تماشاگران اين نمايش هم‌زمان توان تأثيرگذاري و تأثيرپذيري از ساير شخصيت‌هاي ديگر اين نمايش را دارند. به اين معنا كه هر كس، صداهاي ديگران را مي‌شنود و هر فرد، به گونه‌اي اجتناب‌ناپذير، شخصيت ديگري را شكل مي‌دهد. در نمايش مير نوروزي مشاركت‌كنندگان در قالب يك كل ديده مي‌شوند كه توان مقاومت و تغيير وضعيت خود و ديگري را دارند. اين تأثيرگذاري از طريق مفاهيم باختيني تفسير مي‌شود.
چكيده لاتين :
This study is an attempt to explore and analyze Mire-Nowrouzi play as a form of resistance based on Mikhail Bakhtin’s concept of Carnival. For this purpose, in addition to explaining Bakhtin's ideas about the construction of the concept of carnival and referring to such concepts as polyphony, laughter, the grotesque body, and action philosophy the formation and representation of these concepts in Mire-Nowrouzi were investigated. The results of the study showed that these concepts have a significant role in giving identity to this social and political play and it can be considered as a form of carnival with both social and political functions. Each actor-audience in the play can influence or be influenced by other characters simultaneously. It means that everyone can hear the voices of others, and each character, inevitably, forms other characters. In the play of Mire-Nowrouzi, participants are seen as a whole with the ability to resist and change their and other’s status. This influence is interpreted based on Bakhtin’s concepts.
عنوان نشريه :
پژوهشنامه ادبيات كردي
