اثربخشي درمان فراتشخيصي يكپارچه بر تمايزيافتگي زوجين متقاضي طلاق

فاقد عنوان لاتين

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي درمان فراتشخيصي يكپارچه بر تمايزيافتگي زوجين متقاضي طلاق انجام گرفت. روش‌: پژوهش حاضر نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري پژوهش شامل زوجين متقاضي طلاق مراجعه كننده به مراكز مشاوره شهر تهران در سه ماهه پاييز سال 1398 بود. در اين پژوهش تعداد 30 زوج متقاضي طلاق با روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفي در گروه‌هاي آزمايش و گواه گمارده شدند (هر گروه 15 زوج). گروه آزمايش درمان فراتشخيصي يكپارچه (بارلو و همكاران، 2011) را طي دو و نيم ماه در 10 جلسه 90 دقيقه‌اي دريافت نمودند. پس از شروع مداخله 2 زوج در گروه آزمايش و 2 زوج در گروه گواه از ادامه حضور در پژوهش انصراف دادند. پرسشنامه‌هاي مورد استفاده در اين پژوهش شامل پرسشنامه تعارض زناشويي (براتي و ثنايي، 1375) و پرسشنامه تمايزيافتگي (دريك، 2011) بود. داده‌هاي حاصل از پژوهش به شيوه تحليل كوواريانس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه درمان فراتشخيصي يكپارچه بر تمايزيافتگي زوجين متقاضي طلاق تأثير معنادار داشته (p < 0/001) و اين درمان توانسته منجر به افزايش تمايزيافتگي اين زوجين شود. نتيجه‌گيري: يافته‌هاي پژوهش حاضر بيانگر آن بودند كه درمان فراتشخيصي يكپارچه با بهره‌گيري از فنوني همانند بازشناسي هيجان‌ها و رديابي تجارب هيجاني، يادگيري مشاهده تجارب هيجاني و استفاده از تكنيك‌هاي ذهن‌آگاهي، مي‌تواند به عنوان يك درمان كارآمد جهت افزايش تمايزيافتگي زوجين متقاضي طلاق مورد استفاده قرار گيرد.

فاقد چكيده لاتين