وانموده هاي سياستگذارانۀ پسا دفاع مقدس در حيطه روابط خارجي ايران

فاقد عنوان لاتين

مقاله حاضر با اتكاء به اين مفروض كه سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران در دروان پسا دفاع مقدس صرفا با رهيافت­ هاي مادي­گرايانه و عينيت­محورانه قابل تفسير، تبيين و مطالعه نمي­باشد، درصدد تحليل و واكاوي نقش مفهومِ بين­ الاذهاني «هويت ملي» در تكوين و شكل­ گيري سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران- در بازه زماني مورد بررسي- مي­باشد. بدين منظور هويت ملي ايران در چهاچوب مولفه­ هاي سه­ گانه آن يعني اسلاميت، ايرانيت و تجدد مورد ژرف­انديشي قرار گرفته و تاثير آن بر سياست خارجي ايران بين سال­هاي 1376-1368 در قالبِ نظريۀ برسازه ­گرايي به مداقه گذاشته شده است. لذا سوال اصلي پژوهش اين است كه هويت ملي چه نقشي بر تكوين و شكل گيري سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران (1376-1392) داشته است؟ فرضيه كار نيز بدين صورت تدوين شده است كه به نظر مي رسد مولفه هاي هويت ملي اساسِ تكوين سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران در دوره­ ي مورد بررسي را شامل مي شود. در اين راستا تحقيق حاضر مي كوشد تا نشان دهد انگاره هاي بين الاذهاني در بررسي سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران صرفا در مولفه هاي خاص هويت يافت نمي شود، بلكه در درون هويت ملي، دگر هاي هويتي شكل گرفته ي متضاد و پارادوكس نيز در تكوين سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران نقش به سزايي دارند. همچنين تحقيق فراروي مبتني روش توصيفي و تحليلي مي باشد و در جمع آوري اطّلاعات از روش كتابخانه‌اي و اسنادي و بهره­ گيري از سايت‌ها و مجلات چاپي و الكترونيكي و در مورد ابزار مورد استفاده نيز از فيش­برداري استفاده شده است.

فاقد چيكده لاتين