«بطين» بودن امير المؤمنين علي عليه السلام در روايتها: تحليل سندي و متني

Imam Ali, the Commander of the Faithful (‘a.s.) being paunchy in the traditions: an isnad-oriented and textual analysis

اين مقاله به تحليل سندي و متني روايت هاي مربوط به وصف شكم امام علي7 پرداخته است. برخي از روايت ها، شكم بزرگ را جايگاه علم امام دانسته و يا آن را زيبايي ظاهري امام مطرح نمودهاند و در برخي ديگر، اين وصف در نكوهش امام7 مطرح شده است. در اين مقاله يازده روايت را كه در آنها وصف «بطين» به امام7 نسبت داده شده، با توجه و تمركز بر تاريخ ورود روايات در مصادر اوليه هر يك، بررسي نموده ايم. تحليل سند و متن نشان ميدهد كه در سند آنها از يك سو غاليان شيعه و از ديگر سو، مخالفان امام7 وجود دارند و در تحليل متن، انواع اشكال هاي متني، همچون تصحيف، نقل به معنا و اضطراب وجود دارد. لذا انتساب اين متون به امامان معصوم: ممكن نيست. مهمترين يافته اين مقاله، با توجه به مصدرهاي روايات، آن است كه زمان ساخت روايتها دوران خليفه هاي اموي است كه بعدها در زمان خلافت عباسي ها وارد مصدرهاي شيعه شده است.

This article has dealt with isnad-oriented and textual analysis of traditions that pertain to the description of Imam Ali’s belly. Some of the traditions have deemed the big belly the position (vessel) of the Imam’s knowledge, or have mentioned it as his apparent beauty. In some other traditions this description has been stated as a defect for the Imam. In this article we have studied eleven traditions in which the adjective batīn (paunchy) has been attributed to the Imam. We also have taken into account and focused on the date when each of these traditions crept into the early sources. The analysis of the isnad and the text indicates that in the isnads of them, either the Shi’a extremists or the opponents of the Imam occur. The text analysis suggests that various textual problems such as misreading (taṣḥīf), paraphrasing, and incongruity (iḍtirāb) exist. Therefore, it is impossible to attribute the issuance of these text to the Infallible Imams. The most important finding of this article, considering the sources of the traditions, is that the feigning of these traditions dates back to the Umayyad era. Later, during the Abbasid era they crept into the Shi’a sources ال