بررسي شيوه‌هاي محقق حلّي در اعتبارسنجي احاديث ضعيف با تكيه بر كتاب «المعتبر في شرح المختصر»

فاقد عنوان لاتين

عقيده به ناكارآمدي نظام اعتبارسنجي حديث‌پژوهان پيشين و ابداع نظام اعتبارسنجي نوين در حلّه، سند را به عنوان مهمترين عامل در اعتبار روايات مطرح كرد. ارمغان اين سبك از ارزيابي، مواجهه با چالش‌هايي بود كه ناشي از محوريت ويژگي‌هاي راوي در اعتبارسنجي روايات بوده است. از جمله اين چالش‌ها، روبرو شدن با حجم زيادي از روايات ضعيف است. اين مقاله درصدد است تا تدابير و راهكارهاي محقق حلّي را در تعامل با احاديث ضعيف بررسي كند و ميزان اعتماد وي را در بكارگيري اين روايات بسنجد. نتيجه آنكه محقق حلّي در برخورد با روايات ضعيف، از آنجا كه دغدغه اصلي وي حجيّت بوده، از راهكار «تجميع قرائن» در اعتباربخشي به دسته‌اي از اين روايات استفاده كرده و از قرائني چون عمل اصحاب، ثقه بودن راويان، سلامت روايت از وجود معارض، موافقت با احاديث صحيحه و مطابقت با «نظر» و «اصل» استفاده كرده است. البته پس از اعتباربخشي، از اين روايات نه به عنوان يك دليل مستقل، بلكه به عنوان شاهد و گواه بهره گرفته است.

فاقد چكيده لاتين