بررسي گونه‌هاي اقتباس‌ قرآني در منهاج البراعه قطب راوندي

.An Analysis of Different Quranic Adaptations in Qutb Rawandi’s Minhaj al-Bara’a

نهج‌ البلاغه پس از قرآن كريم، ارزشمندترين كتاب هدايت و انسان‌سازي است كه در جاي‌جاي آن، انعكاس آيات آسماني قرآن مشهود است. امام علي(ع) در نهج‌ البلاغه كه گزيده‌اي از سخنان آن حضرت است، به‌طور صريح به آيات قرآن كريم استشهاد كرده و يا اقتباس نموده است. يكي از پراهميت‌ترين گونه‌هاي اقتباس، اقتباس مفهومي يا استنباطي است كه نقش اساسي در تفسير آيات قرآن و رازگشايي از مضامين والاي آن دارد. قطب راوندي با اشرافي كه بر معاني قرآن داشت، توانست در كتاب منهاج البراعه، در مواردي كه ذكري صريح از قرآن نبوده، اقتباس‌هاي نهج‌ البلاغه از قرآن را مشخص كند. ايشان با اين پژوهش ارزنده نشان مي‌دهد كلام امام علي(ع) نه‌تنها از نظر فصاحت و بلاغت، بلكه از نظر معنا و حقايق نيز برخاسته از قرآن كريم است. اين جستار تلاشي است براي شناساندن اين مواضع كه با روش توصيفي‌تحليلي انجام پذيرفته است.

After the holy Quran, Nahj al-Balagha is the most valuable source of guidance, which is repleted with the notions of Quran. Imam Ali PBUH has utilized Quran’s verses, whether directly or indirectly, in his words such as Nahj al-Balagha, which is an anthology of Imam’s words. Conceptual or deductive adaptation, is a way of quoting, which has an important role in interpreting Quran’s verses and deciphering its sublime meaning. In his book Minhaj al-Bara’a, Qutb Rawandi was able to pin point Nahj al-Balagha’s adaptations of Quran, in cases of indirect quotations, with his great command on Quran. His great work shows that Imam Ali’s PBUH words are derived from Quran, in both eloquence and meaning. This article uses a descriptive – analytical approach in an attempt to present Rawandi’s comments.