كاركرد معنايي هماوائي در جزء سي‌ام قرآن كريم

تكرارهاي آوائي و تشابهات لفظي در قرآن كريم كاركرد هاي معنايي دارند؛ چينش و همنشين سازي واژگان در متن قرآني به گونه اي صورت پذيرفته كه آن همنشيني، افزون بر آهنگين كردن كلام، در القاء مفهوم مؤثرتر است و مي توان از آن به عنوان «هماوائي» يا همان «اعجاز النظم الموسيقيّ» ياد كرد؛ كاربست اين شيوه از بيان موجب خلق مفهومي تازه مي شود؛ نيز كمك مي كند تا مفاهيم دور از هم كه گاه متّضاد نيز هستند در كنار يكديگر قرار گيرند و از رهگذر تناسب صوري و موسيقايي، به نوعي به تناسب، انسجام و اتّحاد معنايي برسند. استفاده از ظرفيت همنشيني و هماوائي در قرآن، اين امكان را فراهم نموده تا معناي مورد نظر با قوّت بيشتري به مخاطب القاء گردد و باور پذيري مفهوم را دو چندان نمايد. بررسي ها نشان مي دهد بهره گيري از اين ظرفيت، در جزء سي ام قرآن كريم نمود بيشتري دارد و از اين منظر سزاوار توجّه و پژوهش است. در پرتو اهميّت مسأله، پژوهش حاضر مي كوشد با روش توصيفي تحليلي به بررسي هماوائي و تأثير معناييِ آن كه از آن به عنوان «اعجاز مجاورت» ياد شده در جزء مورد اشاره بپردازد و نتيجه بحث را فراديد مخاطب قرار دهد. چنين استنباط مي شود كه چينش و همنشيني اعجاز گونه واژگان، موجب برجستگي سخن شده و با به همراه داشتن معنا و مدلولي خاص، به طور ضمني، نافي ايده ترادف در قرآن گشته است.