بررسي حقوقي و فقهي تجري در قياس با جرم محال در پرتو مباني نظريه جرم انگاري

Legal and extra-judicial review compared with impossible attempt in the light of the foundations the theory of criminalization

تجري يكي از موضوعات چالش‌‌برانگيزي است كه از يك سو در ساحت فراحقوقي به مسئلۀ جرم انگاري مربوط و از سوي ديگر به نحو وثيقي با حوزه‌‌هاي فلسفه اخلاق، فقه، اصول و كلام مرتبط شده است. تجري در حقوق كيفري مدرن به مثابه جرم محال تلقي مي‌‌گردد. نوشتار حاضر ضمن جستارگشايي اين موضوع به طور دقيق درصدد پاسخ به اين سئوالات است: اولاً؛ آيا اثبات مجازات براي متجرّي متوقف بر اثبات قبح فعلي و فاعلي تجرّي است؟ ثانياً: ماهيت حقوقي جرم محال چيست و ثالثاً: آيا جرم انگاري تجرّي توجيه‌‌پذير است؟ رهيافت حاصل آن است كه در قبح فاعلي تجرّي هيچ شكي نيست و بر فرض اثبات قبح فعلي تجرّي، اثبات استحقاق مجازات متجرّي دشوار است بنابراين جرم‌‌انگاري تجرّي به عنوان يك قاعده بر مبناي اخلاق ديني توجيه‌‌پذير نيست. افزون بر اين، واقعيتِ جرم انگاري در تجرّي حاكي از آن است كه قانون مجازات اسلامي 1392 با يك رويكرد اخلاق گرايانه درصدد دفاع حداكثري از قبح اخلاقي بوده است و اين در حالي است كه بر اساس اخلاق ديني دفاع از جرم انگاري جرم محال به عنوان يك قاعده توجيه پذير نيست.

'Tajarry' is always one of the controversial issues with involved crime in the field of the philosophy of criminal law and on the other hand it is elegantly linked to the philosophy and theology. In criminal law, 'Tajarry' is considered as an impossible crime. Of course, that criminalization is faced with a delimma challenges. This article is a discussion of this topic seeking answer to these quastions; First : is proof of punishment for 'Motajarry' stopped on proof of object indecency and subject indecency? Secondly: what is the legal nature of impossible crime? Thirdly: is 'Tajarry' criminalization justified? The approach is that; there is no doubt in 'Tajarry' subjective indecency. an‎d suppossing proof of 'Tajarry' objective indecency proof of punishment is difficult. So 'Tajarry' criminalization as a rule based on religious ethics is not justified. Moreover the reality of criminalization in 'Tajarry' suggests that the islamic penal code (1392) with an ethical approach have been seeking maximum defense from moral blame and this is while based on religious morality defense of the impossible crime, criminalization not justified as a rule.