تحليل ترك فعل به عنوان شرط تحقق جنايت عمدي در پرتو ضوابط قانون مجازات اسلامي 1392

Analysis of Omission as a Condition for Committing an Intentional Crime in the Light of the Provisions of the Islamic Penal law 1392

ترك فعل در جنايات عمدي از ديرباز ميان فقيهان و حقوقدانان محل بحث و بررسي بوده است و آشنايي با ديدگاه هاي مختلف دربارۀ آن ميتواند كمك شاياني به درك ديدگاه قانونگذار انجام دهد. در اين نوشتار به بررسي ترك فعل در جنايات عمدي ميان فقيهان و حقوقدانان به ويژه حقوقدانان عرفي و قانون مجازات اسلامي مصوب 1392 پرداخته مي شود. عدهاي با اين عقيده كه ترك فعل و امتناع امري عدمي دانسته شود، مخالفت كرده و بيان داشته اند امر عدمي نميتواند سبب امر وجودي شود؛ همچنين با استناد به نبود رابطۀ عليت ميان ترك فعل و نتيجۀ مجرمانه، اين موضوع را انكار كردهاند و ترك فعل را عنصر مادي جرم قلمداد نمي كنند. در مقابل، گروه ديگر با توجه به ماده 2 و 295 قانون مجازات اسلامي، در صورتي ترك فعل را به عنوان عنصر مادي جرم مورد پذيرش قرار مي دهند كه ترك فعل در شرايط خاص محقق شود و رابطۀ عليت ميان ترك فعل و نتيجه، احراز شود؛ در غير اين صورت ترك فعل را عنصر مادي جرم نمي دانند.

Abandonment in intentional crimes is one of the topics that has been discussed among jurists and jurisconsult for a long time, and familiarity with different views related to it can help to deduce the view of our country's legislator. Accordingly, this article examines this issue among jurists and jurisconsult, especially customary jurists and the Islamic Penal Code adopted in 1392. The issue that introduce in relation to the crime of omission in the case of crimes is that some people have opposed the idea that abandonment of action and refusal are considered non-existent and have stated that non-existence cannot be the cause of existence. Also, the lack of a causal relationship between the omission of the act and the criminal result, have denied this issue and do not consider the omission of the act as a corpus delicti of the crime. On the other hand, according to Articles 2 and 295 of the Islamic Penal Code, they accept the omission of the act as a corpuse delicti of the crime if, firstly, the omission of the act is achieved in special circumstances (law, contract, etc.) and secondly The causal relationship between leaving the action and the result must be achieved, otherwise leaving the action as a corpuse delicti is not considered a crime.