جستاري در مناسبات مذهب شيعه اماميه در عصر سلجوقي

فاقد عنوان لاتين

يافته هاي پژوهش حاكي از آن است كه، شيعيان امامى مذهب كه در دورهى سيطره خاندان بويه از آسايش نسبى و اقتدار حكومتى برخوردار بودند، در پى يورش سلجوقيان سنى به بغداد و بر افتادن حاكميت بوييان، دوران سختى را تجربه كردند. سلجوقيان، آنان را از مناصب ادارى راندند؛ پيشواى دينى آنان شيخ طوسى مجبور به ترك بغداد شد و در پى سركوب شورش بساسيرى شيعيان ساكن شهر كرخ، مورد حمله سنيان قرار گرفتند. اما اين وضع پايدار نماند و در طى سلطنت سلجوقيان، شيعيان به تدريج مواضع قدرت را مجدداً اشغال كردند. در اين پژوهش با اشاره به وجود اميران و وزيران شيعى مذهب در ايران از برخورد متقابل شيعه و دستگاه خلافت، آگاهي از فعاليت ها و پيشرفت هاي علمي و فرهنگي و چگونگي حضور شيعيان در امورات مهم دولتي در دوره سلجوقي بحث مي شود. محدوده ي زماني كه اين پژوهش را در برمي گيرد، تقريباً از اوايل قرن پنجم(485-430 هـ ق)يعني دوره ي تسلط حكمراني سلجوقيان در ايران مي باشد. اين پژوهش با استفاده از منابع اسنادي وكتابخانه اي و به روش توصيفي، تحليلي وبا هدف بررسي مناسبات و تعاملات شيعيان اماميه در ايران با حاكمان عصرسلجوقي نگارش يافته است.

فاقد چكيده لاتين