تحليل ِ مقابله ي نيچه با دين مسيحيت درقالبِ تفسيرهاي اسطوره اي ، فلسفي و ديني

Analysis of Nietzsche's confrontation with Christianity in the form of mythological, philosophical and religious interpretations

نيچه در باب مسئله ي تفسير هستي هميشه سعي دارد كه عناصر اسطوره اي و فلسفي را بر تفسير و خوانش مسيحي و ديني ترجيح بدهد.اين در حاليست كه خود او دستاوردهاي عظيمي براي مسيحيت بيان مي كند كه اگر بالاتر از تاثير انديشه هاي فلسفي و اسطوره اي در تاريخ بشر نبوده كمتر هم نيست .به نظر مي آيد شيوه ي نقد نيچه نسبت به مسيحيت بدبين و منفي است در حاليكه در باب ديگر انديشه ها يا اشخاص جنبه هاي مختلفي را بيان مي كند. نيچه در تحليل هاي خود اصرار دارد كه جريان تفسير هستي را دو قطبي سازي كند به گونه اي كه تفيسر باستاني و تفسير خود او در يك طرف دعواست ولي در طرف ديگر حضرت مسيح (ع) را قرار نمي دهد بلكه فقط تا اين حد او را وارد مناقشه مي كند كه بهانه ي براي يك آغاز بوده است او طرف مقابل خود را پولس حواري قرار مي دهد كه تفسير ديگرگونه از آنچه مسيحيت اوليه بوده ارائه داده است.به هر حال به نظر مي آيد خوانش نيچه از تفسير هستي با تاريخيت هستي هم خواني ندارد بدين خاطر كه گاه بي گاه در مسائل نامربوط به مسيحيت ،گريزي به مسائل اين دين مي زند .نيچه همواره تاكيد براين دارد كه مسيحيت وارث همه جريان هاي تباهي گر زندگي و هستي است . اين دو قطبي سازي تفسير هستي به صورت مقابله ي فرهنگ باستان و مسيحيت ارائه ميشود كه بنظر با تاريخيت انسان همخواني واقعي ندارد بدين خاطر كه او مسيحيتي را غير اصيل و محكوم به نيستي مي داند كه دست كم دو هزار سال نوعي از انسان راهبري كرده و هم اكنون نيز مي كند ، هر چند در قالب عبارت كوتاه به اين موضوعات مي پردازد ولي مايل نبود به همان مبسوطي كه مسيحيت را نقد از آن دستاوردها سخن براند.

On the question of the interpretation of the universe, Nietzsche always tries to prefer mythological and philosophical elements to Christian and religious interpretation and reading. However, he himself states great achievements for Christianity that if higher than the influence of philosophical and mythological ideas. It is not less in human history. Nietzsche's critique of Christianity seems to be pessimistic and negative, while in other respects it expresses different aspects of thought or person. In his analysis, Nietzsche insists on polarizing the course of the interpretation of the universe, so that the ancient commentator and his own interpretation are on one side of the dispute, but do not place Christ (pbuh) on the other side, but only to this extent. He argues that it was an excuse for a beginning. He contrasts Paul with the apostle, who offers a different interpretation of what early Christianity was. He does not read because he occasionally avoids the issues of this religion in matters unrelated to Christianity. Nietzsche always emphasizes that Christianity inherits all the destructive currents of life and existence. This dichotomy of the interpretation of the universe is presented as a confrontation between ancient culture and Christianity, which does not seem to be in real harmony with human history because he considers Christianity to be non-genuine and doomed to non-existence, ruled by a human for at least two thousand years. He still does, although he deals with these issues in the form of a short phrase, but he did not want to speak as extensively as Christianity criticizes those achievements.