اثربخشي آموزش حل مسئله خلاقانه بر رضايت از زندگي و سازگاري اجتماعي دانش آموزان پسر تيزهوش

فاقد عنوان لاتين

تقويت مهارت حل مسئله خلاقانه در دانشآموزان تيزهوش ميتواند به آنها در سازگاري هاي اجتماعي و رضايت از زندگي كمك كند. با توجه به اهميت مهارت حل مسئله براي دانشآموزان به ارزيابي اثربخشي آموزش حلمسئله خلاقانه بر بهبود سازگاري اجتماعي و رضايت از زندگي در پسران تيزهوش پرداخته شد. اين پژوهش به شيوه نيمه آزمايشي و با طرح پيشآزمون پسآزمون و گروه كنترل اجرا شد. ابتدا دبيرستانهاي تيزهوشان پسرانه شهر اردبيل به عنوان جامعه آماري برگزيده شد از ميان دو مدرسه موجود يكي به روش تصادفي انتخاب شد و سه كلاس مياني (گروه هاي ايستاي پايه هاي هشتم) به صورت تصادفي به گروه آزمايش و گواه و پايلوت انتخاب گرديد با استفاده از آزمون ماتريسهاي پيش رونده ريون (1938) و آزمون هوش استنفورد–بينه–تهران (افروز و كامكاري،1390) افراد داراي هوشبهر كمتر از 115 از هر دو گروه آزمايش و گواه حذف شدند و دو گروه 46 نفري (هر گروه 23 نفر) نهايي شدند. پس از اجراي پيش آزمونها (رضايت از زندگي هوبنر(2001) و سازگاري اجتماعي بل(1962)، شركتكنندگان گروه آزمايش طي 13 جلسه (هر جلسه 75 دقيقه) در برنامه آموزش حل مسئله خلاقانه شركت كردند. و گروه گواه هيچگونه آموزش دريافت نكردند. به منظور ارزيابي اثر آموزش پس آزمون ها مورد استفاده قرار گرفت. داده هاي بدست آمده با استفاده از روش تحليل واريانس چند متغيري مانكوا نشان داد كه در خرده مقياسهاي رضايت عمومي از زندگي، رضايت از دوستان، رضايت از محيط، رضايت از خود، سازگاري اجتماعي و سازگاري عاطفي بين ميانگين نمرات گروه آزمايش و گواه تفاوت معناداري وجود دارد (05/0P<). در پايان استفاده از برنامه آموزش حل مسئله خلاقانه به منظور بهبود رضايت از زندگي و سازگاري اجتماعي مورد بحث و بررسي قرار گرفت.

Improving creative problem solving skills for gifted students is bound to facilitate their confrontation with everyday conflict situations. Due to the necessity of these skills in the lives of gifted students, a creative problem solving training program was developed and its effectiveness on the enhancement of social adaptation and life satisfaction among gifted and talented adolescents was evaluated. The design of the study was quasi-experimental with pretest-posttest and control group. Among 9 different 7th grade classes in an all-son school in Ardebill city, two were randomly selected and assigned as experimental and control groups. Students in these two classes were screened by the Raven Progressive Matrix of Intelligence (1938) and the Tehran Stanford-Binet Test of Intelligence (Afrooz & Kamkary, 2003). The experimental group participated in the creative problem solving program and the control group did not receive any treatment. The teacher form of the Enhancement of Social Adaptation Rating Scale (Bell Adjustment Inventory (BAI), the Life Satisfaction Rating Scale Huebner (S), and the Multidimensional Students’ Life Satisfaction Scale (MSLSS) were used to measure students’ social adaptation and life satisfaction levels. The obtained data were analyzed by multivariate analysis of the covariance (MANCOVA). Results showed significant differences (p<.05) between the experimental and control groups in general satisfaction of life, satisfaction of friends, environmental satisfaction, self-satisfaction, social adjustment, and emotional adjustment. According to the results, applying creative problem solving program for improvement social adjustment and life satisfaction for gifted and talented male adolescents was effective. Discussion as well as suggestion for future research are presented in the original paper.