بررسي نقش ميانجي‌گري انطباق‌پذيري مسيرشغلي در ارتباط بين شخصيت و ارزيابي بنيادين خويشتن با آمادگي گذار دانشگاه به كار

Studying the Mediating Role of Career adaptability in the Relationship among Personality and Core self-evaluation with University to work transition

هدف: پژوهش حاضر، با هدف بررسي نقش ميانجي‌گري انطباق‌پذيري مسيرشغلي در ارتباط بين شخصيت و ارزيابي‌بنيادين‌خويشتن با آمادگي گذار دانشگاه به كار انجام شد. روش: روش پژوهش توصيفي، همبستگي بود كه با تحليل معادلات ساختاري با استفاده از نرم‌افزارهاي SPSS 23 و AMOS 23 انجام شد. جامعه‌ي آماري، دانشجويان ترم 6 تا 8 مشغول به تحصيل دوره كارشناسي دانشگاه اصفهان، در سال تحصيلي 97-96 بودند. روش نمونه‌گيري، طبقه‌اي متناسب با حجم و جنسيت بود و در نهايت، از بين جامعه‌ي 2683 نفري، 401 دانشجو مورد بررسي قرار گرفتند. ابزارهاي گردآوري داده‌ها شامل پرسشنامه‌ي پنج عاملي بزرگ شخصيت (NEO-FFI) مك كري و كاستا (2004) و مقياس‌هاي ارزيابي‌بنيادين‌خويشتن جاج و دورهام (2003)، انطباق‌پذيري مسيرشغلي ساويكاس و پورفلي (2012) و آمادگي گذار دانشگاه به كار صادقي و همكاران (1396) بود. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه انطباق‌پذيري مسيرشغلي، ميانجي كاملي (02/0 p <) براي ارتباط برونگرايي و گذار دانشگاه به كار بود ولي در رابطه‌ي ارزيابي‌بنيادين‌خويشتن (02/0 p <)، وجدان‌گرايي (05/0 p <)‌ و توافق‌پذيري (05/0 p <) با گذار دانشگاه به كار، ميانجي جزئي محسوب مي‌شد، همچنين ارتباط بين تجربه‌گرايي‌، با آمادگي گذار دانشگاه به كار كاملاً مستقيم (001/0 p <) و انطباق‌پذيري مسيرشغلي ميانجي‌ رابطه‌ي بين تجربه‌گرايي و آمادگي گذار نبود. علاوه بر آن، در ارتباط روان‌رنجوري با آمادگي گذار، نقش انطباق‌پذيري مسيرشغلي، بي‌اثر بود. نتيجه‌گيري: نتيجه‌ي پژوهش حاضر اذعان دارد كه افزايش انطباق‌پذيري مسيرشغلي دانشجويان مي‌تواند تسهيلگري براي افزايش موفقيت فرآيند گذار دانشگاه به كار آن‌ها باشد، علاوه بر اين، با توجه به اينكه ارزيابي دانشجويان از ميزان شايستگي‌ها و توانمندي‌هايشان، عامل مؤثري بر ميزان انطباق‌پذيري مسيرشغلي و آمادگي گذار دانشگاه به كار آن‌ها مي‌باشد، طرح‌ريزي برنامه‌هايي جهت افزايش ميزان ارزيابي دانشجويان از ويژگي‌هاي بنيادين خويشتنشان، ضروري مي‌نمايد. همچنين در طرح‌ريزي‌‌هاي به منظور افزايش ارزيابي‌بنيادين‌خويشتن، انطباق‌پذيري مسيرشغلي و آمادگي گذار دانشگاه به كار افراد، بهتر است ويژگي‌هاي شخصيتي آن‌ها مورد توجه قرار گيرد.

Aim: Purpose of the current study was to investigate the role of career adaptability as a mediator between personality and core self-evaluation with the university to work transition. Method: It was a correlational study which was analyzed by using SPSS 23 and AMOS 23 statistical package. The statistical population of the study included all Isfahan university bachelor students who were in the third or fourth year of their education. This investigate was conducted using a sample of 401 students of whole 2683 population, through stratified sampling (due to gender and population of each faculty), who completed university to work transition scale (Sadeghi, 2018), career adaptability scale (Savickas and Profeili, 2012), core Self- evaluation scale and big five personality traits (NEO-FFI) by (Mc-Crae and Costa, 2004) questionnaire. Results: The results indicated that career adaptability was a full mediation in the relation of extraversion and university to work transition (p