تأثير همدلي در رشد اجتماعي كودكان پيش‌دبستاني: نقش ميانجي كفايت اجتماعي

The effect of empathy on the social development of preschool children: The mediating role of social adequacy

رشد اجتماعي بعنوان بخش مهمي از فرآيند تحول اثرات مثبت و منفي بسياري بر سلامت‌روان كودكان دارد. مطالعه حاضر با هدف شناسايي اثرات همدلي در رشد اجتماعي كودكان پيش‌دبستاني با تأكيد بر نقش ميانجي كفايت اجتماعي انجام شد. روش‌كار: طرح مطالعه حاضر توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه‌آماري پژوهش شامل كودكان پيش‌دبستاني شهر تهران سال 1398 بود كه تعداد 370 كودك به روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب شدند. به منظور گردآوري‌ داده‌ها از مقياس رشد اجتماعي واينلند (1953)، پرسشنامه همدلي بريانت (1982) و پرسشنامه كفايت اجتماعي بليني (2007) كه از اعتبار و پايايي قابل قبولي برخوردارند استفاده شده، به منظور تجزيه و تحليل داده‌ها مدل‌يابي معادلات ساختاري به كار گرفته شد. يافته‌ها: همدلي بر رشد اجتماعي و كفايت اجتماعي كودكان پيش‌دبستاني تأثير مستقيم (β=0.24; p <0.001). و بر رشد اجتماعي كودكان با نقش ميانجي كفايت اجتماعي تأثير غيرمستقيم (β=0.12; p <0.02). همچنين كفايت اجتماعي نيز با رشد اجتماعي آن‌ها اثر مستقيم (β=0.43; p <0.001) و شاخص‌هاي برازندگي مدل نشان داد كه مدل از برازش مناسبي برخوردار مي‌باشد. نتيجه‌گيري متغيرهاي همدلي و كفايت اجتماعي در رشد اجتماعي كودكان پيش‌دبستاني موثر بوده، مي‌تواند در قالب مهارت‌هاي پايه‌اي در آموزش رسمي و مهارت‌هاي فرزندپروري به منظور پيشگيري و درمان مشكلات بين فردي به كار گرفت.

Introduction. Social development as an important part of the transformation process has many positive and negative impacts on children's mental health. The study, by emphasis on the mediating role of social competence, was done to identify the impacts of empathy on social development of preschool children. Method. The present study design was descriptive-correlational. The statistical population included Tehran’s preschool children in 2019 which 370 children were selected by multi-stage cluster sampling. Vineland (1953) Social Growth Scale, Bryant Empathy Questionnaire (1982) and Bellini Social Satisfaction Questionnaire (2007) with acceptable validity and reliability were used to collect data. Structural equation modeling was used to analyze data. Findings. The empathy had a direct impact on social development and social competence (β=0.24; p < 0.001) and an indirect impact on social development of children with a mediating role of social competence (β=0.12; p < 0.02). Also, social competence had a direct impact on their social growth (β=0.43; p < 0.001) and the fit indices showed that the model had a good fit. Result. The variables of empathy and social competence are effective in the social development and can be used in basic form of skills in formal education and parenting skills to prevent and treat interpersonal problems.