جايگاه تاديب اطفال در نظام فقهي و تربيتي شيعه

هر چند خاستگاه مبحث تاديب اطفال، علوم تربيتي و روانشناسي است، اما بايد گفت كه خط آن از خط قانون و تكليف جدا نيست و براساس آنچه كه از منابع فقهي استنباط مي شود، خانواده، جامعه و حكومت ملزم هستند به نحو تكليفي به آن بپردازند. بنابراين ضرورت بررسي و تحليل اقوال و ادله مربوط به موضوع، علاوه بر علوم مذكور، در علم فقه نيز كه از جمله علوم مربوط به تكاليف و حقوق افراد به همديگر است احساس مي شود. با توجه به اين ضرورت مقاله ي حاضر كه به روش توصيفي و تحليلي نگاشته شده است درصدد آنست كه ضمن تبيين مفهوم تاديب و واژه هاي مرتبط با آن و بيان تفاوت آنها با همديگر، جايگاه آن را در نظام فقهي و تربيتي شيعه بيان نمايد. نتايجي كه از اين بحث عايد مي شود آن است كه در امر تربيت اطفال از نظر اسلام هر چند روش هايي چون، تشويق، بازي، اكرام و... بسيار پسنديده تر و موثرتر از تنبيه است اما گاهي اوقات تعزير و تاديب آنها (فرع فقهي مطرح در امر تربيت اطفال) البته با شرايط و ساز و كاري خاص به عنوان آخرين روش تربيتي نتايجي كمتر از ساير روش ها نخواهد داشت كه از جمله ي آنها اصلاح رفتار ناشايست و يا حداقل حالت بازدارندگي اطفال از تكرار جرم و هنجارشكني آنها مي باشد.