اثربخشي برنامه پيشگيري و بهبود رابطه بر باورهاي روابط زناشويي زنان

The Effectiveness of Prevention and Relationship Education Program (PREP) on Communication Beliefs

مقدمه: هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي برنامه پيشگيري و بهبود رابطه بر باورهاي روابط زناشويي زنان بود. روش: پژوهش حاضر نيمه تجربي با گروه آزمايش، گواه و طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون با پيگيري دوماهه بود. جامعه آماري اين پژوهش زنان متاهل مراجعه‌كننده به مركز مشاوره مهرآور شهر تهران بودند كه در بازه زماني آبان و آذر 97 به مركز مشاوره مراجعه كرده بودند كه 20 زن به روش هدفمند انتخاب و به دو گروه آزمايش (10 زن) و گروه گواه (10 زن) به‌صورت تصادفي جايگزين شدند. گروه آزمايش مداخله هفتگي را به شكل گروهي در 8 جلسه 90 دقيقه‌اي دريافت كردند. هر دو گروه در سه مرحله پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري به‌وسيله مقياس باورهاي ارتباطي زناشويي مورد ارزيابي قرار گرفتند. داده‌ها با استفاده از آزمون واريانس اندازه‌هاي مكرر تحليل شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد تأثير مداخله برنامه پيشگيري و بهبود رابطه بر باورهاي ارتباطي (2/23=F P=0/001)، مؤلفه تخريب‌كنندگي مخالفت (18/20=P=0/001,F)، مؤلفه تغييرناپذيري همسر (23/73=P=0/001,F)، مؤلفه توقع و انتظار ذهن‌خواني (28/94=P=0/001,F)، مؤلفه كمال‌گرايي جنسي (25/01=P=0/001,F) و مؤلفه ناهمساني جنسيتي (17/03=F P=0/001) مؤثرند. نتيجه‌گيري: بر پايه يافته‌هاي اين پژوهش مي‌توان نتيجه گرفت كه غني‌سازي ازدواج بر مبناي برنامه پيشگيري و بهبود رابطه روشي فراخور براي كاهش باورهاي ارتباطي ناكارآمد است. ازاين‌رو، پيشنهاد مي‌شود در راستاي تحكيم و تقويت بنياد خانواده به برنامه‌هاي غني‌سازي ازدواج در جهت پيشگيري و بهبود رابطه در زوج‌ها اهميت داده شود.

Aim: The purpose of this study was to determine the effectiveness of the Prevention and Relationship Education Program (PREP) on Communication Beliefs. Method: The research method was quasi-experimental with experimental group and control group, pre-test, post-test, and two-month follow-up and the statistical population of this study was couples who referred to Mehravar counseling center in Tehran during the period of November and December 2019 who referred to the counseling center. 20 couples were selected by the purposeful method and were divided into experimental (10 couples) and control (10 couples) groups. Replaced at random. The experimental group received weekly intervention in 8 sessions of 90 minutes. Both groups were evaluated in three stages of pre-test, post-test, and follow-up by the marital communication beliefs scale. Data were analyzed using repeated-measures ANOVA. Results: The results showed that the effect of intervention prevention and relationship improvement program on communication beliefs (F= 27.23, P= 0.001), dissociative component of dissent (F= 18.20, P= 0.001), spouse invariance (F= 23.73, P= 0.001), Expectation and expectation component of mind reading (F= 28.94, P= 0.001), component of sexual perfectionism (F= 25.63, P= 0.001), and gender inequality component (F= 17.03, P= 0.001) are effective and this effect 01 stable at follow-up. Conclusion: Based on the findings of this study, it can be concluded that the enrichment of marriage based on PREP is a prerequisite for reducing marital couples' ineffective communication beliefs. Therefore, it is recommended to emphasize the importance of family enrichment programs and marriage prevention and relationship improvement programs in couples.