بايسته هاي اخلاقي در بانكداري اسلامي

روايتي از پيامبر گرامي اسلام (ص) نقل شده كه مي فرمايند: (العباده سبعون جزيا افضلها طلب الحلال) يعني عبادت هفتاد جزء دارد كه برترين آنها كسب حلال است. بر اين اساس مومنين واقعي به اخلاق حرفه اي بانكداري براي كسب حلال خود اهميت ويژه ميدهند بنا بر اين از نظر انها بانكي كه ميخواهد بر اخلاق اسلامي استوار باشد مي بايست 6 هدف اصلي به شرحي كه درمتن مقاله شرح داده شده از جمله اجراي عدالت اقتصادي در سطح جامعه را دنبال نمايد لذا ايده بانكداري اسلامي اولين بار در دهه 1950 مطرح و اولين بانك سرمايه گذاري اسلامي در دهه 1960 در مالزي و مصر تاسيس شد و هم اكنون بيش از 100 نوع بانك اسلامي وجود دارد اما در ايران پس از پيروزي انقلاب اسلامي ايران قانون بانكداري بدون ربا در سال 1362 شمسي تصويب شد اما هنوز بحث نظري و فقهي موجود در افكار عمومي كه خود را متخلق به اخلاق اسلامي ميدانند به طور واقعي حل نشده لذا در وجدان خود استفاده از عقود اسلامي را صوري مي انگارند و تصور مي كنند سود رد و بدل شده ربا مي باشد. لذا در اين مقاله سعي شد با بررسي عمليات بانك ها با تكيه بر ارزش پولي زمان و ارزش زماني پول از نظر فقه اسلام بررسي و سعي كنيم پاسخ در خوري بيابيم. بديهي است بانك به هنگام تجهيز منابع ، به سپرده گذاران سود پرداخت ميكند و نيز هنگام تخصيص منابع به مشتريان از انها سود دريافت ميكنند اين دو در بستر زمان اتفاق مي افتند، نحوه پرداخت و دريافت اين سودها راه بانكداري اسلامي را از بانكداري متعارف جدا مي كند و ربا كه جزء حرام هاي مسلم شرع مقدس اسلام است از گذر زمان پديد مي آيد. به همين دليل به مسلمات فقه از جمله معاملات سلف و نسيه كه مورد اجماع فقهاي است استناد ميكنيم تا فرق اين دو را با ربا بيابيم.