نظامي‌گري روسيه در منطقه پيراموني از منظر امنيتي

روسيه پس از فروپاشي اتحاد شوروي، ابتدا سياست آتلانتيك‌گرايي را در پيش گرفت؛ اما به سبب ناكارآمدي اين سياست و با روي كار آمدن پوتين و همفكرانش، توجه به منطقه خارج نزديك در دستور كار قرار گرفت. مسكو با اتكاء به منابع انرژي و تشكيل اتحاديه‌ها و پيمان‌هاي چندجانبه، رويكرد اوراسياگرايي را با چاشني روحيه‌ي تهاجمي براي ارتقاء نفوذ در منطقه را در پيش گرفت. در اين ميان سطح استفاده‌ از روش‌هاي نظامي به‌ويژه طي سال‌هاي 2008 تا 2015 به‌طور محسوسي افزايش يافت. عوامل متعددي در اين‌باره موثر بوده است. اين نوشتار بر آن است تا با رويكرد واقع‌گرايي به اين پرسش پاسخ دهد كه تاثير وضعيت و عوامل ژئوپليتيك بر نظامي‌گري روسيه در سياست خارجي در قبال منطقه خارج نزديك از سال 2008 به بعد چه بوده است؟ در پاسخ مي‌توان گفت امروزه گرايش به خارج نزديك مورد توجه جدي برخي نخبگان سياسي قرار گرفته است. شدت تهديدات محيطي و نگراني از تهديدات ژئوپليتيك، موجب نظامي‌گري گسترده و اقدامات هجومي دولت روسيه در قبال كشورهاي منطقه خارج نزديك شده است. روش جمع‌آوري اطلاعات اين رساله، كتابخانه‌اي و يافته‌هاي تحقيق عمدتاً به شيوه‌اي توصيفي- تحليلي مورد بررسي قرار گرفته است.