حكمروايي آب و ارزيابي آثار آن بر تأمين امنيت آب و غذا

امنيت آب و غذا از اساسي‌ترين مباحث در همه كشورهاي جهان محسوب مي‌شود. از طرفي كمبود آب در ايران در حال تبديل‌شدن به يك بحران ملي است و صاحب‌نظران منشأ آن را در دو بُعد تغييرات اقليمي و مديريت غير بهينه منابع آب در كشور عنوان مي‌كنند. به‌طوري‌كه در آينده با افزايش تنش‌هاي آبي، توليد داخلي با چالش بزرگ‌تري مواجه خواهد شد كه مي‌تواند منجر به وابستگي بيشتر به واردات مواد غذايي گردد. اما اين نكته قابل‌تأمل است كه كم‌آبي در آينده اساساً به دليل كمبود آب نخواهد بود، بلكه به دليل ضعف در قوانين، سياست‌گذاري‌هاي نامطلوب و استفاده بدون برنامه‌ريزي از منابع آب است. بر اين اساس، حكمروايي آب در ايران به يك نگراني كليدي در زمينهٔ افزايش كمبود آب، تعارضات آب محلي و مرزي و تغييرات آب و هوايي جهاني، تبديل‌شده است. خشكيدن حوضه‌هاي آبي و افت سفره‌هاي زيرزميني دستاورد اين حكمروايي است. درمجموع در شرايط فعلي ايران جهت تضمين توليد مواد غذايي پايدار تحت وضعيت كمبود آبي رو به رشد، لازم است تا همراه با توانمندسازي جوامع بومي و احياي دانش آن‌ها در زمينه‌هاي مرتبط با حفاظت و بهره‌برداري بهينه از منابع آبي، حكمروايي خوب آب نيز، مورد توجه قرار گيرد. بنابراين در اين مطالعه، ضمن پرداختن به ابعاد مختلف حكمروايي آب و نقش آن در امنيت آب و امنيت غذايي، به بيان روش‌هاي ابتكاري حكمروايي در زمينهٔ امنيت آب نسبت به روش‌هاي مرسوم مديريت يكپارچه منابع آب، پرداخته مي‌شود. ‌