ارائه چارچوب ارزيابي پايداري منابع آب زيرزميني از طريق شاخص

به منظور حفظ و بقاي آبخوان‏‌ها، ارزيابي پايداري آن‏ها در برابر وقايع و تنش‌هاي كنوني و آينده، ضروري است. بدين منظور شاخص‏‌هاي پايداري منابع آب زيرزميني به عنوان متغيرهاي قابل اندازه‏‌گيري جهت ارائه اطلاعات مربوط به وضعيت سيستم‏ آب زيرزميني به صورت قابل درك، معرفي مي‌گردند. لازم به ذكر است كه شاخص‌‏هاي پايداري ابزار بسيار مفيد براي پايش و ارزيابي پايداري منابع آب زيرزميني در طول زمان (دورۀ بهره‌برداري) هستند و براي حل مشكل ناپايداري به كار نمي‌‏روند. هر كدام از شاخص‌‏هاي پايداري آب زيرزميني يك جنبه خاص از سيستم‌‏هاي آب زيرزميني را توصيف مي‏كند. اين شاخص‏‌ها، در ارزيابي پايداري آب زيرزميني بر اساس داده‏‌هاي قابل اندازه‏‌گيري و قابل مشاهده، اطلاعاتي در مورد كميت و كيفيت منابع آب‏ زيرزميني (وضعيت و روند موجود) را ارائه مي‌‏دهند و بر روي مسائل اجتماعي (دسترسي آب زيرزميني، بهره‌برداري و استفاده)، محيط‌‌زيست (آسيب‌پذيري و آلودگي) و جنبه‏‌هاي سياسي و اقتصادي مديريت منابع آب زيرزميني تمركز دارند. هدف اصلي از اين مقاله ارائه چارچوبي جهت ارزيابي پايداري منابع آب زيرزميني در راستاي اطمينان از اجراي مديريت پايدار آب زيرزميني در سراسر كشور و مطلع‌كردن تصميم‏‌گيرندگان و توسعه‌دهندگان سياست در مورد وضعيت پايداري آب‎هاي زيرزميني مي‌باشد. در اين راستا 21 شاخص در 6 بخش كمي آب زيرزميني، كيفي آب زيرزميني، محيط‌زيستي، اجتماعي، اقتصادي و سياسي در قالب چارچوب DPSIR ارائه شده است. جهت يكسان‌سازي نتايج شاخص‌‏ها و ادغام شاخص‏‌ها براي رسيدن به عدد نهايي پايداري، از روش مقياس طبقه‏‌بندي با حداقل امتياز صفر (كمترين پايداري) و حداكثر امتياز صد (بيشترين پايداري) استفاده گرديده است و هر شاخص به پنج دسته طبقه‏‌بندي شده است.