تبيين و تحليل پايداري فضاهاي جمعي و سنجش عوامل مؤثر برآن (نمونه موردي: پارك خانواده شهر مهاباد)

اهميت فضاهاي عمومي شهري به‌ عنوان يكي از اركان اصلي توسعه پايدار در زندگي روزمره افراد غيرقابل‌انكار است، بااين‌وجود، به اصول و معيارهاي طراحي در طرح هاي توسعه شهري توجه چنداني نشده است. دراين ‌بين يكي از فضاهايي كه بستري جهت انجام ملاقات هاي محله اي و گذران اوقات فراغت و مشاركت شهروندان و بهبود حيات اجتماعي شهر فراهم مي‌آورد، پارك است. بر اين اساس پژوهش حاضر كه در سال 1397 در پارك خانواده شهر مهاباد به انجام رسيده است، با روش توصيفي-تحليلي و گردآوري اطلاعات به روش پيمايشي، به بررسي ميزان پايداري فضاي مورد مطالعه بر اساس شاخص هاي پايداري فضاي جمعي و همچنين سنجش مهم‌ترين عوامل اثر گذار بر ارتقاء پايداري در فضاي مذكور پرداخته است. سنجش انجام‌شده توسط آزمون آلفاي كرونباخ، پايايي پرسشنامه و نتايج آزمون هاي KMOو بارتلت، كفايت حجم نمونه و همچنين روايي دروني و ساختاري پرسشنامه را تأييد  كردند. نتايج تحليل هاي آماري، حاكي از وضعيت ناپايدار فضا در تمامي مؤلفه‌هاي بررسي‌شده (به‌جز در مؤلفه‌هاي اجتماع پذيري) مي باشد. همچنين نتايج مدل معادلات ساختاري با استفاده از نرم افزار PLS نيز مشخص ساخت كه مؤلفه‌هاي مربوط به معيار آسايش و تصوير ذهني كه اشاره به آسايش، آرمش و امنيت فيزيكي و رواني كاربران فضا دارند، با اختلاف، بيشترين تأثير را بر ارتقاء پايداري در فضاي مورد مطالعه دارند. بنابراين جهت ساماندهي و ارتقاي پايداري فضا، اين دسته از مؤلفه‌ها مي بايست در اولويت تحقق و اجرا قرار گيرند.