نقش مهارت‌هاي اجتماعي در اعتياد به اينترنت دانشجويان علوم پزشكي با ميانجيگري متغير خودكارآمدي

مقدمه: با توجه به شيوع اعتياد به اينترنت و پيامدهاي منفي آن و نظر به اهميت مهارت‌هاي اجتماعي وخودكارآمدي، مطالعه حاضر با هدف تعيين نقش مهارت‌هاي اجتماعي در اعتياد به اينترنت دانشجويان علوم پزشكي با ميانجيگري متغير خودكارآمدي انجام شد. روش‌ كار: پژوهش حاضر توصيفي همبستگي از نوع معادلات ساختاري بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل تمامي دانشجويان دختر و پسر پزشكي دانشگاه علوم پزشكي دانشگاه آزاد تهران در سال تحصيلي 1398-1397 بودند كه از افراد داوطلب واجد شرايط 120 نفر به شيوه‌ي نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسش‌نامه‌هاي مهارت‌هاي اجتماعي كرامتي(1386)، خودكارآمدي عمومي شرر و همكاران (1982) و اعتياد به اينترنت يانگ (1999) بودند. براي تحليل داده ها از مدل سازي ساختاري و الگوريتم حداقل مربعات جزئي (PLS) و نرم افزار (SPSS) نسخه 24 استفاده شد. يافته‌ها: ميانگين و انحراف معيار متغيرهاي مهارت‌هاي اجتماعي8.010 ± 45.33، خودكارآمدي13.487 ± 59.28 و اعتياد به اينترنت18.867 ± 82.16 بود. نتايج نشان داد كه رابطه مستقيم و معناداري بين مهارت‌هاي اجتماعي با اعتياد اينترنت (0.492 =r) و خودكارآمدي با اعتياد به اينترنت(0.463 =r) وجود داشت(0.01 P). همچنين نتايج نشان داد كه خودكارآمدي نقش ميانجي در رابطه بين مهارت‌هاي اجتماعي با اعتياد به اينترنت دانشجويان بازي مي‌كند. نتيجه‌گيري: با توجه به تاثير مهارت‌هاي اجتماعي و خودكارآمدي بر ميزان اعتياد به اينترنت دانشجويان علوم پزشكي، به نظر مي‌رسد با تقويت مهارت‌هاي اجتماعي و روحيه خودكارآمدي مي‌توان اعتياد به اينترنت دانشجويان علوم پزشكي را كاهش داد.