مقايسه اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد توام با و بدون شفقت ورزي بر نگراني، نشخوار خشم و خودانتقاد گري بيماران ديابتي افسرده غيرباليني؛ يك كارآزمايي باليني

مقدمه: با توجه به شيوع افسردگي در ديابت و اهميت خود ارجاعي‌هاي منفي (نگراني و نشخوار فكري) در شدت افسردگي، اين پژوهش با هدف مقايسه اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد توأم با و بدون شفقت‌ورزي بر نگراني، نشخوار خشم و خودانتقادگري در بيماران ديابتي افسرده غير باليني انجام شد. روش كار: پژوهش حاضر يك كارآزمايي باليني داراي دو گروه مداخله (گروه اول؛ درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بدون مداخله شفقت‌ورزي و گروه دوم؛ درمان مبتني بر پذيرش و تعهد توأم با شفقت‌ورزي) و يك گروه كنترل با پيگيري دو ماهه بود. جامعه آماري را كليه بيماران ديابتي افسرده غير باليني در مراكز بهزيستي شهر مشهد در سه‌ماهه بهار 1399 تشكيل داد كه با استفاده از نمونه‌گيري هدفمند، 33 نفر انتخاب و سپس تقسيم بيماران به سه گروه و گماردن مداخلات به صورت تصادفي سازي ساده (توالي و پنهان سازي تخصيص تصادفي) صورت گرفت. داده‌ها با پرسشنامه نشخوار خشم Sukhodolsky, Golub Cromwell، نشخوار خودانتقادگري Smart, Peters, Baer و نگراني Pennsylvania جمع‌آوري و با تحليل واريانس اندازه‌گيري مكرر در نرم‌افزار SPSS نسخه 25 تحليل شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد در هر دو گروه مداخله، نمرات كسب‌شده نگراني، نشخوار خشم و خودانتقادگري در دوره پس‌آزمون نسبت به پيش‌آزمون كاهش يافت (P 0.001) و اين تأثير در طول زمان (پس تست و پيگيري) پايدار بوده است (P 0.05). نتيجه‌گيري: درمان مبتني بر پذيرش و تعهد به تنهايي به عنوان يك مداخله مؤثر، مي‌تواند در مراكز درماني در جهت كاهش پردازش‌هاي خود ارجاعي منفي (نگراني و نشخوار) بيماران ديابتي با آسيب‌پذيري افسردگي به كار برده شود.