تحليل رابطه موسيقي و نفس انسان با تأكيد بر علم‌النفس سينوي

بي‌شك بايد تاريخ موسيقي را با تاريخ حيات بشري مقارن دانست؛ چرا كه از ديرزمان، گونه‌هاي متنوعِ موسيقيِ برآمده از متن طبيعت با جوامع بشري همراه بوده است. موسيقي را در يك نگاه كلي مي‌توان به طبيعي و هنري (مصنوعي) تقسيم نمود. ابن سينا از بزرگ‌ترين انديشمندان و نام‌آوران فلسفي بوده كه در مكتوباتش از موسيقي هنري به تفصيل سخن گفته و همين خود، آراي او را در معرض نقد و نظرهاي افزون‌تري قرار داده است. با اين همه، ظرفيت‌هاي فلسفۀ بوعلي در بيان تأثيرات موسيقي بر احوال نفس انسان، چندان آشكار نشده است. پرسش اصلي اين نوشتار آن است كه رابطه موسيقي و نفس انسان با نظر به علم‌النفس سينوي چگونه است؟ نگارنده در روي‌آوردي توصيفي تحليلي و با تأكيد بر مباني علم‌النفس سينوي به اين نتيجه دست يافته كه موسيقي هنري با تأثير مستقيم خود تنها نفس نباتي و حيواني در انسان را مورد هدف قرار مي‌دهد و اغلب با تأثيرات افراطي و تفريطي خود بر اين قوا، عقل نظري و عملي او را نيز به گونه‌اي غير مستقيم دستخوش اين آشفتگي‌ها مي‌گرداند.