مختصات تفسير عصري در تفاسير ترتيبي معاصر

تفسير عصري از مهم‌ترين رويكردهاي تفسيري است كه خاستگاه آن، ارائۀ پيام‌هاي قرآن متناسب با مقتضيات زمان و نيازهاي روز است. يكي از مسائلي كه پرداختن به آن لازم و ضروري به نظر مي‌رسد، بررسي مختصات آن در قالب‌هاي مختلف تفسيري است. بررسي مختصات تفسير عصري در يك قالب خاص يا تفاسير يك دورۀ زماني مشخص، همچنان كه مي‌تواند در زمينۀ شناخت ماهيت اين رويكرد مفيد واقع شود، براي آگاهي از جايگاه، نقش و تأثيرگذاري اين رويكرد در آن قالب تفسيري نيز مؤثر مي‌باشد. علي‌رغم اهميت پرداختن به اين مسئله و جايگاه مهم اين رويكرد در عرصۀ تفسير به ويژه تفسير معاصر، اين مسئله تا كنون مورد توجه قرار نگرفته و به آن پرداخته نشده است. از اين منظر، در اين پژوهش تلاش شده است با كنكاش در تفاسير ترتيبي معاصر، اين پرسش مورد بررسي قرار گيرد كه: تفسير عصري در تفاسير ترتيبي معاصر از چه مختصاتي برخوردار است؟ بر اساس يافته‌هاي پژوهش كه با بهره‌گيري از روش تحليل محتواي كيفي و مطالعۀ منابع تفسيري معاصر انجام گرفته است، تفسير عصري رويكردي است كه در آن، مفسر مي‌كوشد متناسب با نيازها، شرايط و مقتضيات زماني عصر خود به تفسير قرآن بپردازد، از اين رو در دورۀ معاصر، انگيزه‌ها، دانش‌ها و تخصص مفسران، مقتضيات و نيازهاي زماني، تحولات و دگرگوني‌هاي اجتماعي، سياسي و فرهنگي و مسائل و جدال‌هاي فكري اين دوره، سبب ظهور صبغه‌اي خاص از تفسير عصري در تفاسير ترتيبي شده است كه از ويژگي‌ها و مختصاتي همچون: تأكيد بر وحدت موضوعي آيات هر سوره، منظومه‌سازي آيات، توسعۀ مصداقي آيات، پاسخ‌گويي به مسائل و شبهات نوپديد و توجه به اقناع مخاطب برخوردار است.