عوامل اجتماعي مرتبط با نگرش به رابطۀ بين گردشگري و توسعۀ اجتماعي (مطالعۀ موردي شهروندان شهر چِلگرد)

امروزه صنعت گردشگري در صورتي كه به درستي مديريت و هدايت شود، مي تواند ابعاد مختلف توسعه، از جمله توسعۀ اجتماعي مناطق ميزبان را به ارمغان آورد. نگرش و ادراك ساكنان محلي به گردشگري عامل مهمي در شناخت اولويت ها و استراتژي هاي مديريت گردشگري در هر منطقه اي مي باشد و برنامه ريزي هاي آتي را تحت تأثير خود قرار مي دهد. هدف اين مقاله بررسي رابطۀ متغير هاي اجتماعي با نگرش شهروندان نسبت به رابطۀ بين گردشگري و توسعۀ اجتماعي مي باشد. روش تحقيق حاضر پيمايشي است. جامعۀ آماري تحقيق، شهروندان بالاي 15 سال شهر چِلگرد مي باشد. بر اساس فرمول كوكران، تعداد نمونۀ مناسب براي اين تحقيق 324 نفر بدست آمد. داده هاي مورد نياز با استفاده از پرسشنامه و به روش نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي جمع آوري گرديده اند. اعتبار (روايي) پرسشنامه مبتني بر اعتبار محتوا است و براي آزمون پايايي آن از ضريب آلفاي كرونباخ استفاده شده است. يافته ها نشان داد بين متغيرهاي اعتماد اجتماعي با سطح (0.000) و دلبستگي به مكان با مشاركت شهروندي با سطح معناداري ( 0.017)معناداري (0.026) با متغير وابسته (نگرش نسبت به رابطۀ بين گردشگري و توسعۀ / سطح معناداري اجتماعي) رابطه معناداري وجود دارد اما بين متغير سرمايه فرهنگي با سطح معناداري (0.294) با متغير وابسته رابطه معناداري وجود ندارد. تحليل رگرسيون نشان داد متغيرهاي 11/3 درصد اعتماد اجتماعي، مشاركت شهروندي و دلبستگي اجتماعي در مجموع توانستند از واريانس نگرش نسبت به رابطه بين گردشگري و توسعه اجتماعي را تبيين كنند .