تاثير دوره هاي تمرين هوازي بر رشد تومور و بيان ژن و پروتئين BCL-2 در موش‌ هاي ماده مبتلا به سرطان پستان

مقدمه: هدف از تحقيق حاضر بررسي اثر تمرين هوازي به همراه بي تمريني در فازهاي مختلف پيشگيري بر روي بيان ژن و پروتئين BCl-2 بود. روش بررسي: 32 سر موش Balbc ماده (1820g) خريداري شد و به طور تصادفي در گروه هاي پيشگيري مقدماتي (A)، پيشگيري اوليه (B)، پيشگيري ثانويه (C) و كنترل (D) قرار گرفتند. گروه A پس از 4 هفته تمرين هوازي و تزريق سلول هاي 4T1، 8 هفته بي تمريني داشتند. گروه B پس از تزريق سلول هاي 4T1 به مدت 4 هفته تمرين هوازي انجام دادند و سپس به مدت 4 هفته بي تمريني داشتند. در گروه C پس از تزريق سلول هاي سرطاني و بعد از آن 4 هفته بي تحركي و سپس 4 هفته تمرين هوازي انجام شد. 48 ساعت پس از آخرين جلسه تمريني و دوره هاي بي تمريني پس از بي هوشي، قرباني كردن و بافت برداري انجام شد. براي اندازه گيري ميزان بيان ژن از RT PCR و براي سنجش ميزان پروتئين از WB استفاده شد. براي تحليل داده ها از آزمون تحليل واريانس يك طرفه استفاده شد.يافته ها: نتايج نشان داد كه ميانگين بيان ژن در اثر تمرين هوازي بين گروه هاي (0.481) A،(0.323) B و(0.035) Cنسبت به گروه كنترل(1.711)D در حد معني داري (0.001=P)متفاوت بود. همچنين تمرين هوازي باعث تفاوت معني دار ميزان بيان پروتئين (0.005=P) BCl-2بين گروه هاي (0.692)A (0.821)B و(0.670)C نسبت به گروه(1.000)D شد. لازم به ذكر است كه رشد تومور در گروه هاي تجربي نسبت به گروه كنترل تفاوت معني داري نداشت (0.092=P).نتيجه گيري: ورزش احتمالا بتواند با كاهش عوامل ضد آپوپتوزي در سلول هاي توموري منجر به ايجاد آپوپتوز و مرگ سلول هاي توموري و كاهش رشد تومور و بهبود وضعيت بيمار شود.